Fifty-fifty. Ongeveer. Dat is het antwoord van dokter van Akkooi op de vraag hoeveel kans ik heb dat nieuwe uitzaaiingen zich openbaren. Wat kan ik zelf doen om deze kans zo klein mogelijk te houden? Hij kijkt me even aan.

Het enige dat je kunt doen is jezelf de komende 3 maanden heel goed in de gaten houden. Voel je ergens een hard bobbeltje, zoals een bevroren erwt of een knikker, dan is dat een uitzaaiing en bel je ons en kom je diezelfde week nog langs. Je been ziet er nu goed uit, maar ik heb geen röntgen-ogen, dus hoe het in je organen is weet ik niet. Dat zullen we over 3 maanden op de scan zien. Hoe eerder we uitzaaiingen opsporen hoe groter de kans dat medicatie aanslaat. Mochten de uitslagen van je bloed niet goed zijn, dan gaan we gelijk scannen.

Dit is in het kort zijn verhaal. Het gesprek is goed, ons vertrouwen in de arts groot. De controle prima. Geen bijzonderheden, ik kan weer drie maanden vooruit. Vrijdag blijkt het bloed ook goed te zijn dus de scans hoeven niet naar voren gehaald te worden. Ik heb de brief met uitnodiging voor de PET-scan in maart alweer in huis.

Goed nieuws dus. Daar ben ik blij om, natuurlijk. Toch blijft de waarschuwende ondertoon nog wel een paar dagen hangen. Ik lees een blog van een lotgenoot waar het gelukkig ook goed mee gaat. Zij schrijft dat het in de tijd van operaties en behandelingen overleven was, ze werd geleefd. Nu alle behandelingen achter de rug zijn en we het gewone leven weer oppakken, met alle onzekerheden, mooie momenten, angsten, geluk en ongemakken, moeten we zelf weer leven. Best moeilijk. Blij en bang tegelijk. Niet eenvoudig om in woorden te vangen. Geleefd worden is misschien nog wel makkelijker dan het nieuwe leven leven. De drukke kerstperiode op school helpt. Geen tijd om lang stil te staan bij depressieve gedachten over de zin van het bestaan. Sint eruit, Kerst erin, en door! Veel zieken dus veel geregeld en de kerststress slaat bij sommige collega’s toe. Kerst is op school ieder jaar weer bijzonder, het wordt met zoveel aandacht en liefde georganiseerd door team en hulpouders dat ik daar alleen maar vol van kan genieten. Vandaag mocht ik de dienst leiden in de kerk en stond ik weer voor 370 leerlingen het adventverhaal voor te lezen over een jongen met een prachtig hart, beschadigd en met rafelige stukken, maar vol liefde, gekregen en gegeven. Een mooi verhaal, ik ben vast niet de enige die dit op mezelf betrekt. Ook ik ben best trots op mijn hart, waar velen een stukje van hebben gekregen. De laatste tijd vragen steeds meer mensen of ik toch weer een stukje wil schrijven, en hoe het met me gaat.

Nu is het tijd voor rust en bezinning, en natuurlijk over een paar dagen Kerst vieren met iedereen die ik lief heb. Eens kijken of mijn lief en ik de rust eindelijk weer een beetje kunnen vinden, in de hoop dat die ons, in elk geval voorlopig, gegund is. Ik wens een ieder die dit leest fijne dagen vol liefde en warmte en een 2018 vol liefde en rust.

 

Facebook Comments Box