Zelfs slecht nieuws went, en dan blijkt hoe veerkrachtig een mens is. Op woensdagmiddag hoor ik dat er uitzaaiingen in mijn lymfeklieren gevonden zijn. Op woensdagavond ga ik gewoon mijn spinninglesje geven op de sportschool. Heerlijk om te doen, al begrijpt niet iedereen dat ik niet huilend op de bank zit. Het lijkt ook net of het niet over mij gaat. Ik voel me nog steeds hetzelfde: topfit! Wel merk ik dat mensen anders naar me kijken. Best lastig. Aan de ene kant fijn dat er zoveel aandacht en medeleven is, aan de andere kant wil ik graag zoveel mogelijk gewoon doorgaan.
Vrijdag moet ik alweer naar het AvL om langs anesthesie te gaan. Gelukkig had ik die dag al vrij dus kost het me niet nog meer werkuren. Ik geef ’s ochtends mijn pilates-lesje en ’s middags gaan we naar Amsterdam. De afspraken zoals bloeddruk meten en even hart luisteren gaan vloeiend en we kunnen snel weer weg. Eenmaal thuis overvalt de moeheid me. Ik slaap zo’n anderhalf uur op de bank en dan gaat het wel weer. Op maandag bespreek ik met het College van Bestuur mijn situatie. Wat een fijn gesprek! Veel begrip en hulp aan alle kanten. Ik kom er blij vandaan. Ik word ook gebeld door het AvL: morgen de PET-scan! Dat schiet tenminste op.
Dinsdagochtend werk ik tot 12 uur. Vlak voor ik naar huis ga log ik nog even in op de portal van het AvL, om te kijken of er niets veranderd is in mijn afspraken. Dan zie ik ineens dat de operatie gepland staat. Op 2 juni. Eén dag voor mijn feestje. De paniek slaat toe, dit is te snel, en bovendien kan mijn feestje dan niet doorgaan. Ik wil dit niet! Gelukkig heb ik vandaag ook nog een telefonisch consult met Silvia staan, om te checken of alle afspraken goed zijn ingepland. Zij belt vlak voordat ik met Lotte richting Amsterdam ga en ze stelt me gerust. Ik kan gewoon het afsprakenbureau bellen en dan wordt de operatie verzet. Zo lief en begripvol als Silvia is de mevrouw van het afsprakenbureau niet. Dat had dokter van Akkooi dan wel even moeten aangeven, dat vrijdag 2 juni niet kon. Of er dan nog meer dagen zijn die ik niet wil. Even schiet het door me heen: ik wil helemaal niet! Dat zeg ik toch maar niet. Ik geef aan dat dinsdag 6 juni ook een lastige dag is. Dan kan ik in elk geval nog zelf de studiedag meemaken. Op deze dag kijken we terug op afgelopen jaar en beginnen we met de voorbereidingen voor het nieuwe jaar. Daarna kan ik het loslaten. Hoop ik. Controle-freak die ik ben. De nieuwe datum wordt donderdag 8 juni.
Om 14.50u word ik binnen geroepen voor de PET. Eerst wordt mijn suiker geprikt. Ben ik voldoende nuchter? Ja, de hele dag al! Heb ik voldoende gedronken het afgelopen uur? Ja, ruim een liter onderweg hier naartoe. Ik krijg een infuus met een nucleair goedje en moet een uur lang rusten in een donkere kamer. Het lukt me zowaar best goed om te ontspannen en zak steeds een beetje weg. Na een uur word ik gehaald en mag ik onder de scan. Op de terugweg staan we behoorlijk in de file maar bij thuiskomst wacht ons een heerlijke barbecue in de tuin.
Woensdag is een feestdag: Monica werkt 40 jaar in het onderwijs! Een vrolijke ochtend vol afleiding. ’s Middags gaan we met het hele team lunchen. Wat ben ik trots op dit top-team. Ik geniet er extra van, wetende dat ik het team-uitje van 14 juni dit jaar niet ga meemaken, al heb ik het al helemaal georganiseerd.
Hemelvaartsdag gaat ontspannen voorbij, met een boswandeling en een dressuurwedstrijd van Lotte die heel goed gaat maar helaas geen punten oplevert. Vrijdag gaat ze in de herkansing! Dit is ook de dag dat ik de uitslag van de PET-scan krijg. Op mijn verzoek telefonisch, want ik heb echt geen zin om weer naar het ziekenhuis te gaan. Na mijn pilateslesje staan mijn collega’s met een grote knuffelbeer voor mijn neus. De beer heeft een fitpoint-shirtje aan en iedereen heeft er iets opgeschreven. Daar kan ik mooi mee knuffelen straks. Zo lief! ’s middags gaan we weer op tijd richting Hazerswoude voor de wedstrijd. Eerst zal ik jarige Ans voorlezen, maar…er is nog steeds niet gebeld. De spanning loopt op. Lotte leest Ans voor, en ik film haar proefje. Precies op het moment dat Ans groet gaat mijn telefoon. Het ziekenhuis! De PET-scan is goed! 8 juni blijft dus staan als operatiedag, mits de MRI van volgende week ook goed is. Ik hoor tijdens het gesprek dat iemand me belt. Later zie ik dat het Rutger is, die het niet meer volhoudt om te wachten. Ik bel hem gelijk, terwijl ik mijn duim opsteek naar Lotte. Voor zover ze nu kunnen zien zijn er dus geen verdere uitzaaiingen in de rest van mijn lichaam, behalve dan in mijn lymfeklieren in mijn linkerlies. Er wordt wel altijd bij gezegd dat uitzaaiingen kleiner dan 5mm niet zichtbaar zijn op een scan. Daarom zullen ook mijn diepe buikklieren verwijderd worden. Uit ervaring weten ze dat daar ook uitzaaiingen kunnen zitten die niet goed zichtbaar zijn.
Lotte rijdt twee supergoede proeven met als resultaat een mooie eerste plaats en haar eerste twee winstpunten in het Z2. Wat ben ik trots op haar! Zoveel spanning en gedoe tot 10 minuten voordat ze op haar paard stapt en dan gewoon in de warmte een top-prestatie neerzetten. Vandaag is een geweldige dag!
