Op één van de warmste augustusdagen worden mijn lief en ik mooi op tijd gehaald door de taxi. Vlak ervoor zijn we beiden heel druk geweest met werkzaken en dat gaat in de taxi nog even door. Pas halverwege Schiphol kunnen we ons gaan focussen op het volgende project: bestralingsdag nummer 14 en het bezoek aan de bestralingsarts erna. Op de bestralingsafdeling lopen ze zoals gewoonlijk mooi op schema, ik heb nog maar één stukje aan de puzzel kunnen leggen. Een stagiaire roept me binnen en daardoor staan er maar liefst vijf mensen (inclusief Rutger) om me heen. Met behulp van laserlijnen worden de tafel en ikzelf in de juiste positie gemanoeuvreerd. Inmiddels ben ik er aan gewend dat er een beetje aan me geduwd en getrokken wordt. Hierbij mag ik zelf niet meehelpen, het gaat vaak om millimeters en ik kan niet meekijken dus moet vooral stil liggen. Als alle apparatuur nauwkeurig wordt ingesteld verlaat iedereen de ruimte. Al die straling is namelijk helemaal niet goed voor een mens. Het voelt nog steeds tegenstrijdig dat ik dan elke keer wél moet blijven liggen. Het apparaat geeft in stoten van ongeveer acht seconden vijf keer straling af vanuit een bepaalde hoek. Daarna draait het apparaat naar de volgende hoek. Dit licht gaat me helpen beter te worden! Zo duurt het hele proces ongeveer 4 minuten en daarna kan ik me weer aan gaan kleden. Op dinsdag mag ik me dan gelijk melden bij de receptie zodat dokter Bosma weet dat ik op haar wacht. Dokter Bosma is een mooie jonge vrouw met een heel zachte uitstraling. Ze wil vooral weten hoe het met me gaat. Ik vertel dat ik werk, halve dagen, en sport, zo vaak mogelijk. De bestraling belemmert me vooral door de hoeveelheid tijd die het kost. Daarnaast ervaar ik wel opstartproblemen, na lang zitten of liggen kom ik erg moeilijk op gang, maar als ik eenmaal beweeg gaat het eigenlijk best goed. Of ik voldoende energie heb? Nou, best wel! ’s Avonds ben ik wel moe, maar dat komt niet door de straling, meer door de hoeveelheid activiteiten. Dan wil ze de wond zien. Nou ja wond, er is geen wond! Mijn been is nog steeds mooi dicht en dokter Bosma is blij verrast. Het ziet er echt goed uit! Natuurlijk wel een verdikking en er zit ook vocht maar de huid is nog heel en ziet er ook niet direct uit alsof hij bijna open gaat. Dokter Bosma zegt dat ze voortaan tegen iedereen gaat zeggen dat ze vooral moeten sporten tijdens de bestraling, het lijkt er sterk op dat dit door de goede doorbloeding komt. Ik vat dit als een groot compliment op, ik ben goed bezig! Ik hoef nog maar zes keer dus dit is echt goed nieuws. Als alles toch eens dicht zou blijven…geen infectiegevaar, geen toestanden, wat zou dat fijn zijn! Blij lopen we het ziekenhuis uit, de zon in. De toekomst is ineens weer een stukje dichterbij.
