De titel zegt eigenlijk alles! Nadat ik in 2016 in seizoen 1 te horen kreeg dat mijn moedervlek een melanoom was met bovendien slechte vooruitzichten, leek in seizoen 2 (2017) alles goed te komen na een pittige tijd rondom mijn liesklierdissectie inclusief adjuvante bestraling. Het herstel kon beginnen en verliep een half jaar lang voorspoedig, totdat een controlescan redelijk onverwachts seizoen 3 aankondigde (2018). De vooruitzichten in 2016 waren voor het stadium waar ik nu in belandde nog zo slecht…maar onderzoek en de wetenschap haalden die voorspelling godzijdank al een beetje in. Hoewel ik uitzaaiingen op afstand had en daardoor dus in stadium vier terecht kwam en daarmee de titel ongeneeslijk meekreeg, was er sinds kort wel een goede therapie op de markt met hoopvolle resultaten: immunotherapie, in mijn geval Pembroluzimab. Ruim een half jaar lang ging ik eens per 3 weken een dagje naar het ziekenhuis, en soms ook nog tussendoor voor controles en afspraken. Een routine die wel eens ruim een jaar zou kunnen duren. Na drie maanden kreeg ik de eerste controlescan met supergoed nieuws: de therapie leek aan te slaan! De arts zei toen ook gelijk dat voortschrijdend inzicht aangaf dat de immunotherapie alweer verkort werd en dat als dit zo doorzette overwogen zou worden om de therapie stop te zetten na de volgende scan. Voordat het zover was brak er een onrustige tijd aan met verhoogde bloedwaarden en een huiduitzaaiing in mijn gezicht die opspeelde. Bij een lotgenootje werden nieuwe uitzaaiingen gevonden na eerst goede uitslag, na 3 maanden Pembro. Dit alles maakte me ontzettend onzeker en ik kon even niet meer positief zijn, ik zag het somber in. De tweede controlescan was sowieso al spannend, maar door de moeilijke weken ervoor was de spanning bijna ondraaglijk. Een gedeelte van de scan moest ook nog opnieuw, want was niet helemaal gelukt. Gelukkig kreeg ik uiteindelijk weer een positieve uitslag! De uitzaaiing bij mijn sleutelbeen is gekrompen tot 1cm, de maximale grootte van een normale klier. De uitzaaiing in mijn gezicht is onder invloed van de Pembro ‘op z’n retour’, er zijn nog wel melanoomcellen aangetroffen maar die zijn nauwelijks nog actief. Mijn lichaam ruimt ze -ondersteund door de immunotherapie- zelf op, precies zoals het hoort!

Mijn arts noemt deze periode een ‘break’. We kunnen altijd weer beginnen met de infusen, als nodig, maar eerst gaan we kijken of mijn lichaam de Pembro als startmotor kan gebruiken en zelf voldoende kracht heeft om te strijden tegen de kanker. Dit betekent de komende 3 maanden bijkomen van de immunotherapie, goed voor mezelf zorgen en mijn weerstand hoog houden. Daarnaast heb ik me nu ook echt goed op mijn master gestort, eindelijk kan ik daar de energie en focus voor opbrengen. Eind januari volgt dan weer de volgende scan, bloed prikken en controles, met begin februari 2019 weer een spannende uitslag!

Schrijven doe ik de komende maanden volgens de APA-richtlijnen en in mijn nieuwe schoolplan. Kortom, het echte leven roept, met werk, studie, sport en heel veel andere leuke dingen. Tijd om het boek van seizoen 3 te sluiten. Een trilogie lijkt me meer dan genoeg, dus mijn streven is om het hier bij te houden. In de afgelopen periode van net geen 3 jaar heb ik ontzettend veel steun ondervonden van mijn liefste lief, mijn kinderen, familie en dierbare vrienden, maar ook van bekenden én onbekenden. Ik wil een ieder die dit leest daarvoor bedanken. De knuffels, bloemen, kaartjes, appjes, ‘ikdenkaanje’s’, armen-om-me-heen, hulp in de vorm van altijd voor ons klaar staan, en niet te vergeten 3500 behandelingen bij de beste fysiotherapeute van Zoetermeer, Nieke!

In september 2019 mogen Rutger en ik ere-gasten zijn bij de Samenloop voor Hoop in Lansingerland, ik voel me zeer vereerd dat we hiervoor zijn uitgenodigd en verheug me er nu al op om mee te doen aan dit mooie initiatief. Leef en geniet nu, morgen kan het zomaar anders zijn!

 

Facebook Comments Box