Ik leef toe naar de uitslag van aanstaande dinsdag, maar weet niet of ik het wel wil weten. Wordt na dinsdag 14.10u wéér alles anders of gaan we rustig door met herstellen? Is het sprookje net begonnen of is het grootste gedeelte al voorbij?
Het is zondag en we gaan lekker naar buiten met de hond. Het zonnetje breekt door en de wereld ontwaakt. Eindelijk die winterjas uit en de mountainbike of racefiets van stal. Dochterlief is met haar paard naar het strand. Een paar weken geleden hadden we afgesproken dat we vandaag met z’n allen zouden gaan. Rutger om foto’s te maken en ik met Terra. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat we dat afspraken. In werkelijkheid is dit een week of drie. Toen was alles nog gewoon.
Een mevrouw van middelbare leeftijd op een racefiets komt ons tegemoet. Ze heeft een roze race-outfit aan. De vergelijking met een boerderijdier is snel gemaakt. Sorry mevrouw, we moeten iets te lachen hebben en natuurlijk hoort ze het niet. Ik zou er wat voor geven om in die outfit op een fiets te kunnen stappen.
Ik wil graag net als Pipi Langkous zijn. Stoer, vrolijk en onverschrokken. Reikhalzend uitkijkend naar alles wat nog komen gaat in mijn leven. Open en onbevangen. Zo voel ik me ook de helft van de tijd, maar de andere helft van de tijd ben ik bang. Voor wat nog komen gaat. Maar als je nooit bang bent kun je ook niet dapper zijn. Ik denk dat ik het wel kan, ook al heb ik het nog nooit gedaan.
