Ineens is alles anders. Wat een arrogantie eigenlijk, al die tijd. Er min of meer vanuit gaan dat ik oud word, gezond blijf. Omdat ik gezond leef. Nooit heb gerookt, niet drink. Altijd heb gesport. Gezond eet.
Zekerheid wordt twijfel. Waar leef ik voor? Wat is belangrijk? De basis was er, is er, blijft hetzelfde. Geeft me steun en kracht. Reden om door te gaan. Mijn liefde, mijn gezin. Maar ik ben niet alleen maar geliefde en moeder.
Mijn lichaam heeft me nooit in de steek gelaten. Als kind, tiener, jong volwassene, het deed alles wat ik wilde. Mijn twee zwangerschappen droeg ik vol trots en relatief gemak. Ook toen ging het sporten gewoon door. Ik vond het vanzelfsprekend en kwam makkelijk weer in vorm. Ouder wordend hoor ik om me heen over kwaaltjes die je krijgt vanaf een bepaalde leeftijd. Ik ken ze niet, voel me steeds beter, sterker, sneller. De laatste jaren voer ik de frequentie van sportmomenten en de intensiteit van mijn lessen alleen maar op. Ben trots op de bijnaam die ik van een aantal klanten van de sportschool krijg: “de terminator” De CPC is bedoeld als training voor de kwart marathon, de tijd voor Rotterdam is gesteld. Binnen het uur wil ik hem lopen.
En nu zit ik op de bank. Sta stil. Mijn wereld staat stil. Geen controle, geen vanzelfsprekendheid. Ik kan naar Rotterdam om te kijken, in een rolstoel. Op 5 april weet ik meer. Misschien. Misschien ook niet. Er is al gezegd dat de Sentinal Node een schijnzekerheid is. Schoon verhoogt mijn kansen maar geeft absoluut geen garantie voor de komende 5 of zelfs 10 jaar. Een moedervlek van 1,5 bij 1,5 cm (maar vooral de dikte doet ’t ‘m) verandert het perspectief op mijn leven drastisch en voorgoed.
Ik ben positief, voel me goed. Het herstel na de operatie valt zeker niet tegen. Ik heb nauwelijks pijn en merk dat mijn lichaam in optimale conditie is. Mijn trainen is niet voor niets geweest en komt nu goed van pas. Al gaat het traag op krukken, in een rolstoel, of de trap op, in mijn hoofd gaan de gedachten snel. Wat nu is, is confronterend maar dat komt wel weer goed. Wat nog komen gaat..geeft de angst en onzekerheid. Ook jij weet niet hoe het volgend jaar met je gaat. Dat wist ik vorige maand ook niet, maar toen dacht ik er ook niet over na. En als zoiets al eens door mijn gedachten schoot kon ik me er niets bij voorstellen. We dromen over wat we volgend jaar gaan doen met Pasen. Kijken dan terug naar deze Pasen. En vooruit naar nog 30 keer Pasen. Zo zal het zijn.
