Corona zorgt ervoor dat we met z’n allen in een bubbel leven. Niemand weet hoe lang dit gaat duren, hoe erg het nog gaat worden, wat het betekent voor ieder persoonlijk. Dat geldt voor onze gezondheid, ons inkomen, werk, vrije tijd. Ons leven staat min of meer stil. We gaan nauwelijks naar buiten. Boodschappen doen wordt een raar soort uitje. Werken doen we zoveel mogelijk vanuit huis. Als de zon schijnt voelen we haar stralen vol dankbaarheid op ons gezicht, al is de wind nog guur, zo eind maart.

Vandaag mocht ik voor mijn viermaandelijkse controle naar het ‘Kankerziekenhuis’, het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Voor het eerst sinds mijn diagnose, alweer 4 jaar geleden, mocht ik één maand langer wegblijven. In november was de laatste controle, waarbij alles er goed uit zag, ik moest dus weer in maart, maar ik hoorde maar niks. Ik vermoedde dat dit kwam door de Corona-uitbraak en voelde ook niet echt de behoefte om naar een ziekenhuis te gaan nu. Ik had geen klachten, en hield me dus maar stil. Tot ze afgelopen week belden met het verzoek of ik me zondag voor de scan wilde melden, ik stond nog op de lijst die afgewerkt moest worden vóór april, en omdat ze geen risico wilden lopen scanden ze ook op zondag, zodat ze minder patiënten tegelijk in het ziekenhuis hebben. Uiteraard alleen als ik geen Corona-achtige klachten had, en zo mogelijk alleen zou komen. Uitslagen zouden waarschijnlijk telefonisch gegeven worden. De dag erna kreeg ik een brief dat ik toch voor bloed prikken, fysiek onderzoek en het uitslaggesprek verwacht wordt op 8 april.

Welcome back scanxiety….

Ik denk terug aan vier jaar geleden. De facebook-herinneringen hielpen me er van de week al aan. Maart en april zijn beladen maanden. In maart 2016 kreeg ik de definitieve en verpletterende diagnose melanoom stadium 3. In maart 2018 werd dat nog even dunnetjes overgedaan: stadium 4. De parallellen met het Corona-tijdperk dringen zich aan me op. Wat gebeurde er allemaal? Ineens was alles anders. Had ik nog een toekomst? Zou ik mijn baan verliezen, of nog veel erger: mijn leven? Angst en onzekerheid waren mijn dagelijkse kameraden. Het grote niet-weten was begonnen. Nieuwe regels en gebruiken deden hun intrede. De hond uitlaten werd een uitje, boodschappen doen iets bijzonders. Aan vakantie dachten we niet eens. Een tijd lang was visite af te raden in verband met hygiene en vermoeidheid. Ik werd heel goed in thuiswerken met laptop en telefoon. Investeerde in een lekker loungebankje in plaats van een zomervakantie en als de zon scheen genoot ik van de warmte van de stralen, ingesmeerd met factor 50. Heel bijzonder om te ervaren dat al die situaties wennen, en dat je als mens een enorme veerkracht en aanpassingsvermogen bezit. Dat ik in dezelfde tijd een master deed waarbij transitie centraal stond heeft daarbij enorm geholpen.

Nu zit heel de wereld in hetzelfde schuitje en nee, het is niet leuk. Voor veel mensen zelfs verschrikkelijk, omdat ze zelf of in de familie getroffen zijn door het virus, of economische drama’s meemaken. We weten niet wanneer de scholen weer open gaan, ik durf hier wel te schrijven dat dat niet voor de meivakantie zal zijn. Het virus zorgt voor een shift in onze maatschappij, in het onderwijs, in de wereld. Zoals kanker zorgde voor een shift in mijn leven. Erna was niets meer hetzelfde. Na Corona zal ook alles anders zijn, maar we weten nog niet hoe of wat. Eén ding is zeker: ook dit gaat voorbij. Tot die tijd geniet ik van iedere zonnestraal, netjes op anderhalve meter afstand.

Facebook Comments Box