Hij kan er niet over uit, zijn ogen nog steeds gevuld met tranen. Zojuist heeft hij de envelop opengemaakt die wij meegebracht hebben.
Onverwachts staan wij op een doordeweekse avond voor de deur. Gastvrij als altijd, met een grote glimlach op zijn gezicht, laat hij ons binnen. Omhelzingen en nog-de-beste-wensen. Warmte en genegenheid. Zijn lief was gisteren jarig maar we komen voor hem. We komen een schuld inlossen. De honden begroeten hem over-enthousiast. Terra is dol op hem, zij voelt oprechtheid en liefde en wijkt vanaf dat moment nauwelijks nog van zijn zijde. We zitten en met een officieel gebaar overhandigt Rutger hem de envelop. Ik zie aan zijn gezicht dat hij niet weet wat er in zit. Een neutraal-nieuwsgierige blik. Dan ziet hij de foto en schiet hij gelijk vol. Stil. Rutger vertelt dat we in de kerstvakantie opgeruimd hebben en dat we eindelijk de foto weer gevonden hebben. Hij luistert terwijl zijn vingers liefkozend het glas over de foto aaien.
Twee jaar geleden vroeg hij aan Rutger of hij de foto kon restaureren. In zijn familie werd vroeger nauwelijks gefotografeerd. Hij heeft alleen deze foto van zichzelf, als peutertje. Beschadigd en vastgeplakt aan het glas. Dat glas maakt het gelijk een lastig klusje, moeilijk om iets mee te doen. Rutger neemt de foto mee naar huis. Thuis ligt hij bij ons op tafel. Het is nog het pre-studio-tijdperk. Dit is niet zomaar even gedaan en daarom blijft de foto even liggen. Totdat…hij ineens weg is. Opgeruimd. Weggelegd. Daardoor ook snel vergeten. Na enkele weken informeert hij naar zijn foto. Oh ja! Maar…waar is het origineel? Rutger vraagt waar ik de foto gelaten heb? Ik? Ik doe niks met jouw foto’s, geen idee. We zoeken. In laatjes, in kasten, tussen stapels. We vinden de foto niet. Laten het een paar weken rusten. Hij maakt er weer een opmerking over. We zoeken opnieuw. De foto kan niet weg zijn, moet in huis liggen! Rutger vertrekt bij Cap, levert zijn lease-auto in. Zou de foto daar….? Nee, ook niet. De studio wordt geopend. Foto-spullen verhuizen naar de Dorpsstraat. De foto niet. Uiteindelijk, ruim twee jaar later, vind ik hem tijdens een grote opruimdag op een onverwachte plek. Een golf van blijdschap gaat er door me heen, eindelijk! Rutger maakt er een nieuwe foto van die hij zo dicht mogelijk bij het origineel houdt en bestelt er drie verschillende afdrukken van. Vandaag worden de afdrukken geleverd en zodra we thuis zijn stappen we in de auto om ze te brengen.
Herinneringen, blijdschap, verdriet, nostalgie, de betrekkelijkheid van het leven, het belang van het vastleggen van een moment, het inlossen van een schuld, het vervliegen van de tijd, de warmte van vriendschap, het komt allemaal bij elkaar in die ene foto.
