Dokter Jas heeft lekker uitgeslapen, ik ben de eerste en volgens mij enige die hij opereert vandaag. Een Poolse anesthesiologe die me aan Elena doet denken geeft me vakkundig een ruggenprik die al goed begint te werken. Vlak daarvoor heeft dokter Jas mijn voet afgetekend met een meetlint erbij (“zijn dit nou inches of centimeters..? nou ja, zal wel goed zijn” eh.. oh, grapje) Het blijft vreemd om te zien hoe je voet omhoog gehouden wordt terwijl je hem zelf niet voelt. We beginnen met de sentinel nodes in mijn lies. Een apparaatje (is het een geigerteller? in elk geval geeft het een surrealistisch geluid) meet welke klieren eruit moeten. De eerste is snel gevonden maar de tweede speelt voor verstopt Paasei. Het duurt toch wel snel een kwartiertje en dokter Jas moppert een beetje tegen zijn co-assistente. Als het toch gelukt is wordt er op die plek gelijk een stuk huid met onderlagen weggehaald om zo te transplanteren op mijn voet. Terwijl dokter Jas mijn voet opereert hecht de co-assistente mijn lies. Het is dan inmiddels kwart over 11. Het is toch niet de bedoeling dat ik het hechten voel? Nee, dat betekent dat de ruggenprik al begint uit te werken. Oeps, snel wat verdoving erbij in mijn infuus. De co-assistente moet geloof ik nog een beetje oefenen want het hechten duurt erg lang en opnieuw voel ik het en beweeg ik ook mijn been. Ze schrikt ervan en dokter Jas laat mijn voet even voor wat hij is en maakt het hechten snel af, zodat ik niet alsnog onder narcose hoef. Mijn voet is nog steeds gevoelloos, dat duurt langer. Maar goed ook, want het aanbrengen van de VAC is moeilijk omdat de wond tegen mijn tenen aan zit. Het duurt een tijd voordat de pomp vacuüm kan trekken. Alles wordt in een soort folie verbonden en dan is het klaar! Op de uitslaapkamer valt er niet veel te doen voor mij. Ik krijg een raket-ijsje (hoera, ze bestaan nog!) en mag al snel naar de afdeling. Daar wacht ik op de wondverpleegkundige en krijg ik eindelijk een ontbijtje, lekker! Ik krijg uitleg over de pomp waar ik de komende zeven dagen aan vast zit en krijg een koffer met oplader mee. Daarnaast een tas met verbandspullen en wat extra papieren “voetjes” (geen plastic hoor Marloes ;-)) Als ik geplast heb mag ik weg, hoera! Rutger en Lotte zitten al lang beneden dus als ik bel zijn ze er in 1 minuut. Ik krijg nog wat instructies en dan gaan we, in een rolstoel. Rutger rijdt de auto voor bij de uitgang en als ik in wil stappen zie ik het ineens: het infuus zit nog in mijn hand! Pfff..rechtsomkeert weer naar boven want dat moet er toch uit.
Om half 4 word ik op de bank geïnstalleerd. Thuis! Nu rustig herstellen en ondertussen wachten tot 5 april, dan volgt de uitslag..
weer thuis mijn VAC-pomp
