Lieve mama

”Ik wil geen blog meer schrijven. Ik wil de mensen vertellen dat het béter gaat, niet slèchter!”. Oké mam, dan schrijf ik hem toch. Misschien ook wel handig.. omdat je zelf niet alles meer weet.

Na een drukke dag op werk en heerlijk te hebben gereden op Frizzle kwam ik rond een uur of 19 thuis. Rutger zat aan tafel en jij lag op de bank te rillen en te shaken. Migraine zei je….. Laat ik de details besparen, maar het ging niet goed met je. Ik ging naast je zitten en legde een koud nat doekje op je voorhoofd, dat was wel fijn vond je. Jeetje wat voelde je warm…. Normaal schat ik koorts niet goed in, dus ik ging voor de zekerheid maar even je temperatuur meten.. 41.2 graden koorts… Hello.. dat is geen gewone migraine… maar wat dan wel!!?!? Ik heb het maar niet meteen tegen je gezegd en ben naar boven gerend naar Rutger. Rutger was alvast je bed aan het opmaken, omdat je jezelf van de bank naar je bed wilde gaan verplaatsen. Samen met Rutger besloten om de wondpoli te bellen. Van de wondpoli werden wij doorgestuurd naar de SPH in Zoetermeer. Binnen een uur stond er een dokter voor de deur die allerlei onderzoeken ging doen. Hij kon geen ‘focus’ vinden voor de koorts. Na kort overleg met de wondpoli werd er een ambulance met gepaste spoed naar ons gestuurd. Je had wel al wat praatjes, maar dat was ook snel weer over… de dokter ging er vandoor en Rutger en ik zijn je tas in gaan pakken. Jij lag met ondertussen bijna 42 graden koorts op de bank misselijk te zijn en te rillen omdat je het zo koud had.

Om 20:45u stond de ambulance voor de deur. De ambulancebroeders uit Den Haag (Zoetermeerse ambulance had het te druk) leken net twee leden van de Hells Angels, maar bleken uiteindelijk heel aardig te zijn. Je werd op de brancard gelegd en we grapten nog even over een ‘ererondje door de straat’. Ik reed met je mee, en Rutger ”achter ons aan”, jaja ”achter ons aan” … neehoor.. Rutger was eerder op locatie dan wij. Ik ergerde me aan de onlogische route die de ambulancebroeder reed, maargoed.. als hij ons maar heelhuids bij het Antoni van Leeuwenhoek kon afzetten was ik al blij. De ambulancebroeder met Ali B-achtig haar kon maar niet begrijpen waarom we heee-leee-maaal naar Amsterdam moesten en niet gewoon lekker naar een ziekenhuis in de buurt. Je hebt het hem gewoon even duidelijk gemaakt, en uiteindelijk snapte hij waarom we naar het ‘kanker-ziekenhuis’ moesten i.p.v. naar een gewoon ziekenhuis-ziekenhuis.

Toen we aankwamen was de koorts gezakt naar 38.6 graden. Rutger stond al klaar. De mevrouw bij de bali zei dat we naar 1.1A moesten gaan. De ambulancebroeders reden jou naar de spoedkamer en Rutger en ik liepen er een beetje verslagen achteraan. Na een ‘overdracht’ vertrokken de Hells Angels broeders en moest je van de verpleegster even in een bekertje gaan plassen voor (nog een keer) urineonderzoek. Gaat dat lukken? ‘Ja dat gaat lukken!’. Ik ging er maar even bij zitten.. ondertussen was het 22.15uur en na een lange dag en geen eten, kon ik ook maar even beter gaan zitten. Rutger hielp je naar het toilet en liep even later de ruimte uit om een bekertje water te gaan halen. En toen riep je… ik sprong op en zag je tollen op het toilet. Ik riep zo hard als ik kon ‘ RUTTTTTTTT HELP’ en binnen no time hielden Rutger en ik je onder je oksels vast en hing je met je hoofd in mijn hand. De verpleegster reed ”snel” (lees: verdomde langzaam en veelste TRAAG!!) je bed voor de deur van het toilet en met z’n drieën hebben we je naar je bed gesleept/getild. Je bent denk ik 6 tot 10 seconden weggeweest…. toen kwam het besef bij mij dat je sterfelijk bent. Je was ineens niet meer die ‘oh wat ben je toch een sterke vrouw’ uit de Facebookreacties. Nee.. dit was realiteit.. ik had je letterlijk in mijn handen. Zo kwetsbaar en zo afhankelijk van alles om je heen.

Gelukkig kwam je na het aansluiten van het infuus (dat de ambulancebroeder al had geprikt, in 1x, jaja beter dan die ‘stomme dokters’ zoals hij zei) weer een beetje bij en kreeg je weer wat kleur. Er kwam binnen notime een mevrouw bloedprikken en een arts met gele, met kersen versierde, Happy Socks binnen. Ik kon alleen maar naar zijn toffe sokken kijken. Hij heeft een rustig gesprek met je gevoerd en was erg vriendelijk en duidelijk. Na alle onderzoekjes en het overleg met zijn supervisie kwam hij rond 23.30uur de uitslagen vertellen. Verhoogd aantal witte bloedcellen in het bloed, verminderde nierfunctie en een te laag kalium gehalte. Was allemaal te verklaren door het vele overgeven en de koorts. De witte bloedcellen geven een infectie aan, en daarom moest je een nachtje blijven ter observatie. Toen de arts wegging deed ik het licht uit en kon je wegzakken in een, hopelijk, lekkere slaap. Rutger en ik besloten je een dikke kus te geven en weg te gaan.

Op de terugweg kwam alles eruit en de tranen stopten bijna niet meer toen Chasing Cars van Snow Patrol door de radio van Rutger zijn Beetle klonk.

Gelukkig ben je vanmiddag weer thuisgekomen…. toch nog altijd oost west, thuis best toch?

De oh zo happy socks van de arts 🙂