Nog steeds word ik op zaterdagochtend gewoon vroeg wakker. Mijn verslaving zit nog in mijn lijf: een snelle, verkwikkende douche, groenteshake, rondje met het hondje en húp naar de sportschool voor mijn spinningles. Mijn lichaam voelt nog steeds alsof dat gewoon zou kunnen, op 4×7 cm na. Nu het allemaal weer wat beter gaat wordt de drang om mijn leven weer op te pakken vele malen groter. De rolstoel wordt niet meer gebruikt. De ‘openschoenmethode’ is effectief, en als ik nu maar regelmatig dat voetje hoog leg dan is het allemaal prima te doen. ’s Avonds word ik af en toe terug gefloten. Als ik dan mijn voet naar beneden doe is het prikkeldraadgevoel niet te harden. Aan de andere kant ben ik ook wel blij dat er weer leven in mijn voet komt, er zit gevoel in! Mijn voet is het tastbare bewijs dat ik ziek ben, anders zou ik het zelf denk ik nog steeds niet geloven. Na de eerste hoofdstukken van dit grimmige sprookje kwamen er een paar jubelende pagina’s. Dat geeft de Burger (mr&mrs) weer moed. Nu zijn we toe aan rust. Rust om een belangrijke beslissing afgewogen te kunnen maken. Rust om ons leven weer op te pakken. Rust om weer aan het werk te gaan, al vindt de bedrijfsarts dat nogal voorbarig. Ook Rutger zoekt zijn evenwicht en pakt de draad weer op, als zelfstandig ondernemer betekent niet werken geen inkomsten. Het valt niet mee als je dit moet combineren met zorgen, want ook al kan ik alweer van alles, autorijden en langdurig lopen lukt nog niet. Ons eerste echtelijk meningsverschil hebben we ook al achter de rug. Over het huishouden. Zou alles dan toch weer normaal worden? Donderdagochtend en vrijdagochtend ben ik op school geweest en dat voelde in elk geval fantastisch. Wat een warm welkom van collega’s, ouders en kinderen! Elke dag ga ik naar huis met kaartjes, bloemen en cadeautjes. Ook thuis ontvang ik een niet aflatende stroom post, nu ook met felicitaties voor ons huwelijk. De manier van reageren van onze omgeving is echt fantastisch. Ik hoor en lees namelijk genoeg verhalen waarin onbegrip en een laconieke houding de boventoon voert. Natuurlijk heb ik ze ook gehoord, vooral in het begin, de opmerkingen. Gelukkig is het slechte plekje nu weg he? Kan maar weg zijn. Zelf wist ik ook nooit precies hoe gevaarlijk melanoomkanker kan zijn en misschien is dat maar beter ook. Een andere wereld is voor me open gegaan met sites als kanker.nl (waar je rechtstreeks vragen kunt stellen aan specialisten, ideaal!), het melanoomforum en facebookpagina’s. Ik leer lotgenoten kennen en verdiep me nog meer in voeding (had zoals je weet altijd al mijn interesse) en onderzoek alternatieve geneeswijzen. Ik wil zo graag iets doen! Ik weet nu al dat wat ik ook beslis de komende jaren spannende jaren gaan worden. Hopelijk verdwijnt de angst en onzekerheid langzaamaan op de achtergrond, waarschijnlijk tot vlak voor iedere nieuwe controle. Mijn levensles wordt me pijnlijk duidelijk. Ik moet het loslaten. Als dat dan toch moet dan genieten we ondertussen maar zoveel mogelijk van wat leven te bieden heeft. Over twee weekjes gaan we naar ons geliefde Ibiza!
