Het was een mooie maand. Als je tenminste uitgaat van het weer. Verder gaat september 2016 de boeken in als een maand met veel verdriet. Rutger en ik hebben al een paar keer reikhalzend uitgekeken naar 2017, want 2016 hebben we wel gezien. Als ik dit schrijf bedenk ik dat dit niet helemaal klopt. Er gebeuren ook zoveel mooie dingen deze maand. Lotte en David vinden hun eerste eigen huis en tekenen hun koopcontract. Lotte en ik gaan op cadeauvakantie voor haar afstuderen: vier heerlijke dagen naar Ibiza, waar we samen nieuwe en onvergetelijke herinneringen maken. Het cadeau is voor mij misschien nog wel groter dan voor haar. David verdedigt zijn scriptie en studeert af, nog een mijlpaal. Toch ligt overal een schaduw overheen. Met H gaat het snel slechter, op 20 september overlijdt ze, zes weken nadat ze hoorde dat ze ziek was. De dag ervoor ben ik bij haar in het ziekenhuis, mijn vader ligt in de kamer naast haar. Hij mag gelukkig weer naar huis na een korte opname. H ligt met haar ogen dicht maar herkent mijn stem. De zware pijnstillers doen hun werk en onderdrukken de pijn maar laten haar ook zweven. Er heerst veel liefde om haar heen. Zoon, schoondochter, man, zus, ex-man en vele lieve vrienden wijken niet van haar zijde. Bijzonder om te zien, zoveel warmte en liefde. Schrijnend mooi. Diezelfde dag krijg ik een appje door van Stephanie. Waar ik mijn lymfedrainage heb gehad. Ik zoek gelijk contact met Nieke om te kijken of ze plek heeft. In januari is Stephanie getrouwd, in het bijzijn van haar prachtige dochtertje van inmiddels 3 jaar. “En ze leefden nog lang en gelukkig” zal voor haar niet opgaan, want de kanker heeft haar lichaam te stevig in zijn greep. Stephanie zoekt verlichting en ik ben blij dat ik daar een heel kleine bijdrage aan kan leveren. De manier waarop zij in het leven blijft staan en probeert om te gaan met alles wat haar overkomt veroorzaakt bij mij een diep gevoel van respect. Het zorgt ook voor een gevoel van verbondenheid en soms zelfs een soort van schuldgevoel dat het met mij nu goed gaat. Waarom niet met haar ook? De oneerlijkheid van het leven is in september iedere dag voelbaar. Ook met Michelle leven we mee. Nog jonger, 16 jaar pas. Op dit moment wachtend op de groei van een tumor, zodat er een experimentele therapie gestart kan worden. Hier is veel geld voor nodig, doneren kan nog steeds.
Ondertussen gaat alles gewoon door, school, werk, en gelukkig weer heerlijk les geven op de sportschool! Ik voel me dagelijks enorm dankbaar dat ik weer kan en mag sporten. Fietsen doet me heel erg goed en houdt mijn been mooi dun. Zo dun dat ik de steunkousen voorlopig in de kast kan laten liggen. Ik werk weer voor 100% op school en op de sportschool en voel me fysiek goed en steeds beter in conditie. Mentaal is het lastiger om alle verdrietige zaken om me heen een plekje te geven. De zus van Monique die overlijdt, ook al zo snel. Ineke, mijn ex-collega met ook een verwijderd melanoom, laat weten dat er iets gevonden is in haar klieren. Zij zat in een minder ver stadium dan ik. Ik schrik ervan, vooral voor haar, maar betrek het ook op mezelf. We zitten duidelijk in een bepaalde hoek op dit moment en willen daar graag weer (zo ongeschonden mogelijk) uit, maar hoe? Het raakt en komt dichtbij. Genieten lukt daardoor de ene keer minder goed dan de andere keer. Toch blijft dat het motto: iedere dag is er één. Inmiddels is het oktober en komt de volgende controle alweer heel dichtbij. Mijn lijf voelt goed, ik voel me gezond. Tegelijkertijd weet ik dat dit niets zegt. Het wordt dus weer een spannende dag, 12 oktober.
