50!

Mijn verjaardag vieren en ouder worden, ik vond het nooit zo leuk. Vorig jaar kwam daar al wat verandering in, toen ik mij realiseerde hoe kwetsbaar het leven is. Dit jaar werd ik 50 en al vroeg in het jaar besloot ik om een feestje te geven, het leven te vieren! In april gingen de uitnodigingen al de deur uit en was alles zo goed als geregeld. Deel 2 van mijn enge sprookje gooide bijna roet in het eten: ik kreeg de operatie-oproep voor 2 juni en mijn feestje staat gepland op 3 juni. Gelukkig kon de operatie iets opgeschoven worden naar 8 juni. Eerst moesten er nog scans plaats vinden en… eerst was ik nog echt jarig!

Op maandag 29 mei gaan we naar het AvL voor de fysiotherapeut en de verpleegkundige. Bij de fysio ga ik na ruim een uur met een goed gevoel weer weg. Zij schildert een positief-realistisch beeld waarin ik na ongeveer 6 weken het sporten weer voorzichtig kan oppakken en ook weer (halve dagen?) zal kunnen gaan werken. Alles wordt opgemeten voor een zogenaamde drukbroek, die ik 6 weken zal moeten dragen om tegendruk te geven aan vochtophopingen. Voor de verpleegkundige moeten we lang wachten. Héél lang. Te lang. We worden er chagrijnig van, ook omdat er op die plek geen bereik is en mijn meegenomen laptop werkloos in mijn tas zit. Bovendien heeft de verpleegkundige niet heel veel nieuws te vertellen. Nog eens worden alle hygiene-maatregelen doorgenomen en ik krijg een anti-bacteriële was-emulsie mee om me van te voren al mee te gaan wassen, en een recept voor neuszalf-antibiotica, want als je een infectie krijgt komt dit meestal door lichaamseigen bacteriën.

Na een lange dag duiken we de A4-file in en ben ik maar nét op tijd voor Annemieke, die me samen met Sanne op komt halen voor een co-creatiesessie voor onze nieuwe opleiding van volgend jaar. Heel raar om dan ineens weer met de toekomst bezig te zijn, maar vooral ook heel fijn. Dit biedt perspectief! Als ik uiteindelijk om 9 uur ’s avonds thuis ben heb ik het wel gehad. Gelukkig hoef ik de volgende dag niet zo heel vroeg op want… ik ben jarig en ik heb instructies gekregen dat ik pas om 9 uur op school mag komen en dat Rutger me moet brengen. Als we aankomen staan alle 388 leerlingen op het schoolplein en zingen ze een door Rianne gemaakt lied. Geweldig!

Ik mag door de erehaag en op de tafeltennistafel, vlak naast een heel grote opblaassara. De hele dag word ik bezig gehouden en mag ik van klas naar klas. In iedere groep vier ik mijn verjaardag, op allemaal verschillende manieren. Ik ervaar liefde, warmte en betrokkenheid. Wat ben ik trots op mijn school, de leerlingen, hun ouders en mijn team! Ik laat me overspoelen met aandacht en kan er erg van genieten. Na schooltijd ga ik langs mijn ouders en daarna gaan we met de vier kinderen en de honden naar het strand om daar lekker te eten en natuurlijk even de hondjes te laten rennen. Wat een top-dag!

Woensdag mag ik voor de MRI van mijn hersenen. De PET-scan was al in orde, en vandaag hoor ik dat de MRI ook goed is. Wat een opluchting! Ik moet bekennen dat ik de afgelopen twee weken best  af en toe wakker schrok met de angst dat de uitzaaiingen overal zouden kunnen zitten. Gelukkig is dit nu niet aan de orde. De operatie gaat dus definitief door! Donderdag 8 juni om 7 uur mag ik me melden in het AvL en ga ik 5 dagen ‘all-inclusive’ met lekkere ligbedden en goed eten.

Op het moment dat ik het telefoontje krijg dat de MRI goed is ben ik net op weg naar Siobhan, die me voor mijn verjaardag een pret-echo heeft gegeven. Met recht een goed gekozen woord, want ellende-echo’s hebben we al genoeg gehad. Deze is écht leuk, want ik zie mijn kleinkindje zwaaien en trappelen en het naar z’n zin hebben. Het blijft toch een wonder, hoe zo’n kindje groeit in een buik. Ontroerend om te zien en bijzonder om bij te mogen zijn en zo betrokken te worden. Deze dag heeft een gouden randje!