Wat een grote radiologie-afdeling hebben ze in Gouda. Ik mag me melden bij afdeling W. Van Willem, zegt de assistente er voor de volledigheid bij. Onwillekeurig denk ik even aan onze koning. We moeten lang wachten. Heel lang. Het loopt ongeveer een half uur uit, komt iemand melden als we er al een uur zitten. Facebook bijwerken dan maar, even een mooi werkweek-filmpje dat Sanne gemaakt heeft posten. Wat een geweldige week is dat geweest! Eindelijk mag ik naar binnen. Eerst het infuus. Of ik wel eens vaker geprikt wordt. Ja, best wel. Of dat makkelijk gaat. Ja meestal wel. Gelukkig, nu ook. Het MRI-apparaat heet Magnetom. Eigenlijk gewoon magnetron hoor, zegt de MRI-meneer, maar in Duitsland kunnen ze dat niet goed spellen. Hup, de magnetron in jij, op je buik. Ik mag nog kiezen wat voor muziekzender ik wil en of ik mijn armen omhoog of naar beneden wil. Massage niet inbegrepen. Hoe vaak zal hij deze grapjes al gemaakt hebben? Na 20 minuten zonder contrastvloeistof en 20 minuten met is het klaar. Ik moet nog even wachten tot het infuus weer verwijderd wordt. Wanneer ik terug moet komen bij de oncoloog, vraagt de MRI-meneer. “Waarom vraagt hij dat? hij heeft vast iets gezien”, flitst er door me heen, terwijl ik antwoord: maandag.
Maandag. Het is mei-vakantie, de eerste vakantiedag. We moeten om kwart voor 10 in het ziekenhuis zijn, dus heel vroeg hoeven we niet op. Na een lastige nacht wil mijn lijf maar niet wakker worden. Als een zombie loop ik met de hondjes door het park. Het voelt als half 7, maar het is toch echt half 10. Ietsje te laat zitten we in de wachtkamer. Irene, de wondverpleegkundige, ziet me zitten en herkent me. Dokter Jas, die ook spreekuur heeft en iemand uitlaat, herkent me niet. Ik onderdruk de neiging om hem mijn zo mooi geworden voet te laten zien, want ik kan elk moment naar binnen geroepen worden. Dokter Schrikker windt er geen doekjes om; er is iets te zien op de MRI. Hetzelfde als op de echo en de mammografie. Omdat een cyste normaalgesproken niet aankleurt bij contrastvloeistof wil ze een nieuwe echo en een echogeleide punctie om een biopt te nemen. Ik kan gelijk terecht. Nou ja, gelijk betekent gelijk in de wachtkamer gaan zitten bij radiologie. Wat een lelijke schilderijen hangen daar, we zijn er volledig op uitgekeken als we eindelijk naar binnen mogen. De radiologe is een mooie en goedlachse vrouw. Ze vindt het plekje snel met het echo-apparaat maar denkt toch dat het een cyste is. Ze zoekt de MRI-beelden erbij. Ook zij vindt het vreemd dat dit op de MRI te zien is. Ze gaat de cyste aanprikken en proberen leeg te zuigen. Als het een cyste is is daarmee het plekje weg. Rutger kan meekijken hoe ze met een naald in mijn borst gaat en via de echo de cyste aanprikt en opzuigt. Hierna vindt ze er nog één en doet hetzelfde. Een biopt nemen is volgens haar niet mogelijk, de vloeistof is helder. Dit wordt dan ook niet onderzocht. Er wordt een controle-foto genomen om te checken of het plekje nu weg is, als het cystes waren moet dat zo zijn. Wéér een mammografie. Na zo’n punctie echt niet fijn, maar weer tot 10 tellen… De radiologe beoordeelt de foto. Toch nog wat te zien. Dus toch geen cystes? Moeilijk te beoordelen. De radiologe denkt dat het het beste is om 3 maanden te wachten en dan weer een MRI te doen. Mocht het kanker zijn dan is het nu te klein om veel schade aan te kunnen richten en zien ze over 3 maanden of het groeit of niet. Is het niks dan is er over 3 maanden niets meer te zien. Vrijdag heb ik een afspraak bij de chirurg. Eigenlijk om de uitslag van het biopt te bespreken, maar er is geen biopt. Eenmaal thuis vraag ik me af of het wel zin heeft om vrijdag weer erheen te gaan. Ik probeer ’s middags nog de poli te bellen maar krijg geen contact. Morgen nog maar eens proberen. Nu maar weer even bijkomen.
de magnetron even bijkomen
