Ziekenhuisroutine

In kamer 5A7 krijgen we steeds meer grip op het ritme van een ziekenhuisdag. Waar we ons eerst vooral bezwaard voelden als we weer hulp nodig hadden bij het douchen of een piepend infuus, weten we na een paar dagen steeds beter wat we zelf kunnen en hoe we een onwillig infuus weer aan de praat krijgen. Zowel mijn lieve kamergenote Tineke als ik voelen ons niet ziek en willen zoveel mogelijk zelf doen. De verschillende vroege-, late-, en nachtdiensten en zaalartsen trekken aan ons voorbij en zo leren we steeds meer personeel kennen en zij ons. Als we voor de ‘smoelenwand’ staan op de B-afdeling kennen we schrikbarend veel mensen. Kan nooit een goed teken zijn.

’s Ochtends om 6.00u worden we gewekt voor de eerste keer antibiotica in het infuus. Dit loopt in een half uur naar binnen en daarna wordt het infuus op spoelen gezet. Ook is het dan tijd voor de eerste medicatieronde. Tussen 7 uur en precies 7.40 kunnen we nog even wegsoezen maar dan komt de ontbijtservice ons ontbijt verzorgen. Voor 8.00u wordt er bloed geprikt. Tussen 8.00u en 8.30u volgt de eerste controle van temperaturen, bloeddruk meten, zuurstofgehalte in het bloed en aantal ademhalingen checken. Vanaf 9.00u begint de spoel- en doucheronde, waarbij ook gelijk ons bed wordt verschoond. Als alles vlot verloopt zijn we even na 10.00u klaar, maar het gebeurt ook dat het al 11.30u is voordat we eenmaal zover zijn, en dan is het alweer bijna lunchtijd. Ergens in die tijd komen er ook dokters langs. De zaalarts, onze eigen arts, co-assistentes en de wondverpleegkundige. Best hard werken hoor, in een ziekenhuis liggen!

Op dinsdagochtend is er een groot medisch overleg en al snel daarna komen de artsen langs op het ‘vieze liezen-kamertje’. We horen ze al op de gang aankomen en gaan ‘in het gelid liggen’, zoals Tineke grappend zegt. “Hi girls!”, begroet dokter Iris van der Ploeg ons, haar ‘gevolg’ komt achter haar aan, met een verrijdbare terminal om gelijk alles te noteren. Tineke is eerst aan de beurt. Het gordijn gaat dicht dus er is visuele privacy maar ik ontkom niet aan meeluisteren. De woorden ‘naar huis gaan’ vallen en ik hoor Tineke zeggen dat ze alleen naar huis wil als ik ook naar huis mag. Wat een lieverd is dat zeg! We hebben het er al eerder met elkaar over gehad hoeveel steun we aan elkaar hebben. Het maakt de ziekenhuistijd draaglijk. Dan ben ik aan de beurt. De ontstekingswaarden zijn sinds gisteren eindelijk weer op een acceptabel niveau. Ze moeten het liefst onder de 8 zijn en waren donderdag bij opname boven de 170. In het weekend nog 60 en gisteren 15. Ook is de koorts al een paar dagen helemaal weg en voel ik me weer goed. De wond is weer rustig en het spoelen niet meer pijnlijk. De wondverpleegkundige heeft er maandag uitgebreid naar gekeken en me laten zien dat de opening eigenlijk te klein is voor de grootte van de holte onder mijn huid, die ongeveer 8 bij 6 cm is. De wondopening is maar zo’n 3 cm en daardoor kan het vocht er niet zo makkelijk uit en is de kans groter dat er bacteriën achter blijven. De wondverpleegkundige had het daarom over de opening groter maken maar de arts wil het in eerste instantie nog met spoelen en antibiotica blijven proberen. Dan valt toch ook bij mij het ‘naar huis’! Mits een kort lijntje met het ziekenhuis, koorts meten, antibiotica-pillen en twee keer per dag spoelen. Omdat Rutger al spoel-les heeft gehad en dit helemaal goed ging hoeft er geen transferverpleegkundige aan te pas te komen. Thuiszorg hoeft niet te worden aangevraagd en daarom mag ik vandaag al naar huis. Nog sneller dus dan Tineke, die eerst nog een VAC-pomp krijgt waarvoor thuiszorg nodig is. Zij mag waarschijnlijk donderdag naar huis.

Eindelijk zit er voor ons beiden weer een beetje progressie in, we worden er op slag vrolijk van. Bij ons allebei mag het infuus eruit. Freedom! Zo’n paal belemmert je behoorlijk, en we laten onze paaldansplannen dan ook acuut weer varen. Na instructies en recepten en een ontslagbrief en veel ‘doe echt heel rustig aan’s, neem ik afscheid van Tineke. Ik zal haar missen! We spreken af dat we volgend voorjaar, als alles achter de rug is, samen met onze kleinkinderen naar de kinderboerderij gaan. Tineke hoopt dat er voor die twee dagen geen nieuwe patiënt meer in ‘mijn’ bed komt, en is van plan om al mijn blogs te lezen. Als je dit leest Tien: dankjewel voor je gezelschap. Ik vind je een topper! Met een grapje en een positieve instelling heb je heel wat geïncasseerd, respect!

Aan het einde van de dinsdagmiddag lig ik weer thuis op mijn eigen bank en knipt Marijn officieel mijn all-inclusive bandje door.  Een grote doos met daarin een verwenpakket van Martine, Stefan en Fender ligt op me te wachten. Lief! Een prachtige bronzen beschermengel van Sandy wacht ook op mij en heeft er alvast voor gezorgd dat ik vandaag naar huis mocht, keep up the good work, beschermengel! Het grote thuisverzorgingsavontuur kan beginnen. Rutger hoeft niet meer heen- en weer te rijden naar Amsterdam, maar gaat nu druk aan de slag met spoelen, die avond voor de eerste keer. Een heel gedoe, maar…ik ben weer thuis!