Wondverpleegkundige Rob wilde ons pas op vrijdag 28 juli weer terug zien. Dat zei hij op maandag 17 juli, aan het begin van de tweede vakantieweek. Het leek eindeloos ver weg, met de wetenschap dat de wond tot die tijd open zou blijven en we recepten mee kregen voor 30 catheters, spuiten en dat soort spullen. Ik word er een beetje moedeloos van. Bijna twee weken lang niets doen, rust, spoelen, en nog meer niets doen. Ik word er niet vrolijk van en het weer werkt ook niet mee. Toch maken we -ongemerkt haast- wel kleine stapjes. De antibioticakuur houdt op. We gaan in het weekend over op één keer per dag spoelen in plaats van twee, en pijnstillers gebruik ik helemaal niet meer. Maandag ga ik voor het eerst weer naar Nieke, die me blij maakt met tape en een lichte massage. Ik huppel nog net niet naar buiten daarna, voel me lichter in mijn hoofd: vooruitgang! Ik heb het zó nodig! Woensdag en donderdag begint Rutger ook echt vooruitgang te bemerken met spoelen. Vooral donderdagavond komt hij echt niet meer ver met de catheter de wond in. Wat een goede timing: morgen is het vrijdag!
Om precies half 10 worden we binnen geroepen. Det heeft dienst, zij heeft me tijdens mijn ziekenhuisopname ook een aantal keer gezien. Ze meet met een soort wattenstaafje de diepte van de wond en ook zij komt er nog maar een klein beetje in. Ongeveer 4 centimeter schat ze, waar het eerst 30 centimeter was! Ze is heel tevreden en zegt dat we mogen stoppen met spoelen en dat de wond waarschijnlijk over een week dicht is. hoe blij kun je zijn met zo’n bericht? We hoopten er al op toen we gingen maar durfden nergens meer op te rekenen nadat het toch wel een paar keer flink was tegen gevallen. Nu dan eindelijk echt goed nieuws! En bewegen? Ja hoor, doen! fietsen? Zeker doen! langer lopen? Ook! Ik word met de seconde blijer. Ze doet geen gaasje meer in de wond maar dekt hem af met een soort pleister. Een pleister! Geen verband, geen zakje, geen drain, geen gaasjes, nee gewoon een pleister. Om kwart voor tien lopen we het AvL alweer uit, zónder nieuwe afspraak voor de wondpoli, hoewel ik daar wellicht wel weer heen moet tijdens en/of na de bestraling. Het bestralingsprogramma van 4 weken kan binnenkort starten. Det noteert het in mijn dossier en volgende week kan de scan ingepland worden. Daar ga ik maandag wel voor bellen, vandaag even niet. Vandaag genieten we van dit moment.
Even na tienen zijn we al in het Vondelpark bij ’t Blauwe Theehuis voor een ontbijtje. De zon breekt door de wolken en met de kap eraf rijden we door Amsterdam weer richting de snelweg. Daar pakken donkere luchten zich samen en maar nét op tijd kan Rutger bij een benzinepomp de kap erop doen. Twintig seconden later barst er een flinke bui los. We rijden gelijk door naar de fysio waar Nieke m’n been masseert. Op sommige momenten erg pijnlijk, maar ik voel dat het goed voor me is. We gaan weer lekker rustig opbouwen, tot aan de bestraling. Heerlijk om iedereen eindelijk eens goed nieuws te kunnen melden!
