Ook al zit het weer niet zo mee, deze week voelt het eindelijk een klein beetje als vakantie. Ik kan weer naar de sportschool en ben daar ook al vier dagen achter elkaar geweest om lekker te fietsen met weinig weerstand en wat krachtoefeningen voor mijn bovenlichaam te doen. Mijn mentale kracht gaat hierdoor met sprongen vooruit, ik zie het allemaal weer een stuk zonniger in, zeker als ik mijn weerstand tegen de bestraling bespreek met iemand die mij helpt met druppeltjes. Zij raadt me aan om anders naar de bestraling te kijken. Niet als iets wat mijn lijf nog meer kapot maakt, maar licht wat door me heen gaat en dat mij gaat helpen. Haar woorden raken me en ik word even heel emotioneel, maar het heeft wel het juiste effect: het wordt rustiger in mijn hoofd. Ik laat de negatieve gedachten los en ben er klaar voor: laat maar komen die bestralingen!
Vakantie of niet, het ziekenhuisschema gaat gewoon door. Al snel is het donderdag en mogen we ons melden voor een informatief gesprek met een aardige mevrouw. Het wordt al snel duidelijk dat we het meeste al weten en dat deze mevrouw geen antwoorden heeft op de vragen die we nog hebben. (In hoeverre kun je sporten en werken tijdens de bestraling?) We mogen door naar de scan. We zitten nog geen minuut in de wachtruimte of ik word al binnen geroepen. Drie verpleegkundigen staan voor me klaar bij het grote scan-apparaat. Ik mag er heel charmant met ontbloot onderlichaam half wijdbeens op gaan liggen. Er wordt getekend, geschoven en geplakt. Dokter Bosma komt kijken of de wond ver genoeg dicht is en ze is heel tevreden. Het ziet er dan ook heel anders uit dan vier weken geleden. Ik zal haar de komende weken nog regelmatig zien bij de controle-afspraken. Ze vindt de drainagetape er ook heel goed uit zien, vooral ook omdat er naar de linkeroksel getaped wordt. De tape kan tijdens het bestralen gewoon blijven zitten.
Het infuus wordt geprikt en door middel van laserstralen word ik helemaal juist gepositioneerd. Eerst worden er beelden zonder contrastvloeistof gemaakt. Na een minuut of vijf komt een verpleegkundige de contrastvloeistof door het infuus spuiten. Wat een raar spul is dat! Ik was van tevoren gewaarschuwd en het doet geen pijn maar geeft wel een rare sensatie. Zo lijkt het net of ik ineens heel erg moet plassen en dat ook ter plekke doe. Wat overigens niet zo is. Mijn tong wordt ook heel warm. Het trekt gelukkig vanzelf weer weg. Na de scan krijg ik dan eindelijk mijn tattoo. Ik was de enige in ons gezin die er nog geen had. Vlindertjes zetten ze niet, het worden drie puntjes. Het puntje op mijn linkerbeen zit precies tussen twee tapebanen in. Nieke mag daar de komende weken niet overheen tapen. Het infuus wordt verwijderd en alle plakkers ook. Ik zal binnen enkele dagen horen wanneer het bestralen kan beginnen. Dit hoeft niet persé op een maandag te zijn dus het is waarschijnlijk dat ik morgen, maandag of dinsdag iets hoor en dat ik dan in de loop van de volgende week ga starten. Een schema voor mijn begeleiding laat dus nog even op zich wachten, totdat ik definitief weet hoe en wat. Iedere donderdag zal ik het schema voor de week erna krijgen. Ik ben blij dat zoveel mensen om me heen al hebben aangegeven een keer met me mee te willen in de taxi naar Amsterdam en ik ga zeker van dit aanbod gebruik maken!
