Als integraal schoolleider heb ik niet alleen de verantwoordelijkheid over het beleid, de leerlingen en hun ouders en het gebouw, maar ook over het personeel, mijn team. Er wordt vaak onderschat hoe belangrijk het personeel in het onderwijs is, maar ik realiseer me dat iedere dag. Zonder bevlogen en kwalitatief goede onderwijsmensen met het hart op de juiste plaats kom je als school nergens. Gelukkig hebben we die bij mij op school! Personeelsbeleid neemt dan ook een groot deel van mijn weekprogramma in beslag. (Al denken leerlingen vaak dat mijn belangrijkste taak de deur open doen en aan de bel trekken is) Ziekteverzuim is daar een natuurlijk onderdeel van. Waar veel mensen werken is er altijd wel iemand ziek, al hebben we weleens 0% ziekteverzuim gehad, dat duurde nooit lang. Als ziekte langer dan twee weken duurt wordt ‘betrokkene’ opgeroepen door de bedrijfsarts. Dit proces heb ik al vele malen meegemaakt, en ook de daarbij behorende analyse, wel of niet arbeidstherapeutisch werken, de wet Poortwachter, re-integratiegesprekken etc. Door de jaren heen heb ik de bedrijfsarts dan ook goed leren kennen, want we spreken elkaar regelmatig. Maar nooit over mij. Waarom ben ik er een soort van trots op dat ik me nooit eerder ziek heb hoeven melden, terwijl ik (nu zeker) heel goed weet dat je daar nu eenmaal lang niet altijd invloed op uit kunt oefenen? Waarom vind ik het vervelend om ziek gemeld te zijn, en probeer ik er bij de bedrijfsarts een hoger percentage arbeidsgeschiktheid uit te slepen? Rutger heeft al jaren geleden gezegd dat ik een overdreven arbeidsethos heb. (Het blijkt nu alweer dat hij gelijk heeft, vervelend vind ik dat!) Maar waar komt het vandaan? Ik vraag het me oprecht af. Ik zie het ook bij mijn zus, dus het zou in onze genen kunnen zitten, of in de opvoeding, al geloof ik dat onze ouders ook vinden dat wij veel te hard werken. Vanochtend was weer een fijne ochtend op school, waarbij ik gewoon kon overleggen over de op handen zijnde studiedag, de nieuwe touchscreens en de overblijf en nu zit ik weer braaf op de bank met mijn voet omhoog. Me af te vragen waarom iedereen van mij ziek mag zijn behalve ikzelf. Ik krijg de mail van de bedrijfsarts binnen. Vertrouwelijk/persoonlijk staat er op, zoals altijd. Er wordt gesproken over ‘betrokkene’, zoals altijd. Maar nu ben ik het. En betrokkene heeft derhalve beperkingen. Ik zal het toch moeten accepteren. Als iemand nog suggesties heeft hoe, dan hoor ik dat graag! Morgen mag ik weer naar Irene op de wondpoli, eens kijken of we mijn beperkingen dan weer wat verder kunnen beperken…
