Nog maar nauwelijks heb ik mijn blogje het internet op geslingerd, met als laatste zin: óp naar herstel! of ik word gigantisch teruggefloten door een openspringende wond. Klinkt best vies he? Dat is het ook. De wondverpleegkundige had me maandag net een klein beetje ervan weten te overtuigen dat seroom helemaal niet vies is, ook al ziet het er bloederig uit. Je moet het meer vergelijken met nectar. Jaja. Als ineens alles door verband en compressiebroek en jurkje heen komt zetten en dat in grote hoeveelheden dan denk je daar toch echt anders over. Althans, ik wel. Dit keer maar geen foto’s. De wondpoli bellen, zegt mijn rots in de branding Rutger, die zo ontzettend rustig blijft in dit soort situaties. Gelukkig was hij thuis, omdat ik vandaag de uitslag kreeg, niet wist hoe laat ze gingen bellen en dan niet alleen wilde zijn. Dan willen ze vast ook weten hoe het eruit ziet. Dat betekent naar de w.c., jurkje uit, broek uit, verband eraf. Durf ik te kijken? Alles is zo ontzettend nat, het lijken wel liters en liters, dus in mijn beleving ligt de hele 30 cm weer open. “Ik kijk wel, kijk jij maar niet”, zegt Rutger. Hij haalt het totaal doordrenkte verband eraf en kijkt, en ik natuurlijk ook. Oh, het valt erg mee, we zien dat de wond een klein stukje opstaat vlak onder de necrose, een plek van ongeveer 3 cm. Er sijpelt een beetje vocht uit, maar het ergste lijkt voorbij. Het doet ook geen pijn, eerder is er weer wat spanning weg.

De wondverpleegkundige die ik aan de telefoon krijg is wel iets gewend maar snapt ook dat ik net de schrik van mijn leven heb gehad. Ze stelt me gerust, het komt goed! Alleen…nu even niet. Ik hoef ook niet direct te komen, ze kunnen nu ook niet zoveel. Morgenochtend ben ik de eerste. (dat zei mijn moeder vroeger altijd als ik ’s avonds voor het naar bed gaan aangaf dat ik honger had)

De reacties via facebook, blog en whatsapp stromen binnen omdat men blij is dat ik relatief goed nieuws heb gekregen en natuurlijk geen idee heeft van het laatste nieuws. “Wat zul jij lekker slapen”. Nou, dat kan nog wel beter. Winnie is mijn heldin, die komt nog wat incontinentiespulletjes van haar vader brengen. Ondertussen voel ik me met de dag meer sexy worden, met mijn mooie drukbroek en nu ook nog luiers! Wederom, geen foto’s! We liggen in elk geval lekker koel in de airco en na een kort nachtje duiken we de file in richting Amsterdam. We zijn toch nog te laat vertrokken want we halen 9.00u niet. Rutger zet me vast af en gaat parkeren. Ik meld me aan bij de aanmeldzuil maar als je meer dan 10 minuten te laat bent moet je je ‘voor straf’ melden bij de balie. Ze zijn niet boos en ik kan gelijk door ‘scharrelen’. Rutger is er nog niet maar die sluit vast wel zo aan. Denk ik. Mascha (ik weet nu hoe je het schrijft) begroet me als een oude bekende, en heeft vandaag een stagiaire bij zich. Het is heel bijzonder om te merken dat iets wat voor mij best tot paniek leidt en als iets heel uitzonderlijks overkomt voor Mascha dagelijkse kost lijkt. Zij schrikt nergens van en ook zij stelt me gerust. Het komt goed, en je kunt het ook positief zien: mijn lichaam zoekt van binnenuit een oplossing naar buiten. Dit is altijd beter dan via een naald van buiten naar binnen. Toch is die naald vandaag weer nodig want aan de onderkant van het litteken zit alweer een flinke bal vocht, door compartimenten gescheiden van de opening in het litteken bovenin. Ze haalt er weer een lekkere halve literfles uit. Hoe ze dit nu weer dicht gaat krijgen, vraag ik. Niet. Niet? nee, voorlopig blijft dit zo open, want anders komt er elke keer weer teveel spanning op te staan. Ja, oké, maar ooit moet het wel dicht, toch? Natuurlijk, dat komt ook goed, maar dat gaat wel lang duren. Ik wil natuurlijk weten hoe lang (ik ben nogal ongeduldig, leg ik de stagiaire uit) Tja, hoe lang kan niemand zeggen, maar meerdere weken zeker. Ik zal nog vaak naar de wondpoli moeten, te beginnen met aanstaande maandag. Weet je nog dat we zeiden dat je je vakantie moest annuleren, ook al ging je pas 5 weken na je operatie op vakantie? Ja? Nou, hierom dus. Ik krijg een stomazakje opgeplakt waar het vocht in kan lopen en wat ik elke twee dagen moet wisselen. Mijn sexyness bereikt nu echt haar hoogtepunt! (Neehee, geen foto’s!) Ik krijg er ook een paar mee en er wordt verbandmiddel naar huis opgestuurd. Tot maandag! Op zoek naar Rutger, die te netjes was om te vragen of ze hem even naar me toe konden brengen. Volgende keer gewoon doen, lief!

Het is maar goed dat ik gisteren het positieve nieuws van mijn buikklieren heb gehad, daardoor kan ik toch denken dat dit maar tijdelijk is. Het is nu heel naar, maar uiteindelijk komt het goed! Mijn gedachten gaan naar Michelle, die vandaag begraven wordt. Zij mocht maar 17 worden. Ze bleef tot het laatst positief en een geweldig voorbeeld. Natuurlijk bizar veel te jong, nog maar net begonnen, maar zoveel mensen aangeraakt.

Facebook Comments Box