Wat een verschrikkelijke ellendige rotweek hebben wij vorige week gehad. Al het nare nieuws zorgt voor verlies van vertrouwen en hoop. Nauwelijks nog vooruit kunnen kijkend wisten we dat deze week weer nieuws zou brengen op verschillende gebieden. Toen we zondagavond gingen slapen kropen we dicht tegen elkaar aan en hadden we geen woorden meer om uit te spreken, niet wetend of we er nog in durfden te geloven.
Hoe anders ziet deze week eruit! Het begon maandag met het behalen van de propedeuse van Marijn, woensdag met de uitslag dat er niet al ergens hele enge grote dingen in mijn lijf aan het groeien zijn en vandaag is Lotte gebeld met de mededeling dat zij officieel is afgestudeerd! De oplettende lezer mist de dinsdag. Dinsdag heb ik niets geschreven, dinsdag is nog niet voorgekomen. Dinsdag hebben we beleefd. Dinsdag hebben we het leven gevierd. Dinsdag 12 april zijn we getrouwd!
Het ging anders dan we dachten
Wie verwacht er ook dat alles blijft, zoals het is
Maar nooit hetzelfde aanvoelt het is een kwestie van het zonlicht
En een kwestie van gewicht van de dingen die we doen
Het ging sneller dan we dachten
Wie verwacht er ook dat alles ooit zo groot kan zijn
Dat het hoger gaat dan bergen en harder dan orkanen
Dat de oceaan ondiep lijkt bij het gat dat in kan slaan
Dit is een stuk van “aanzoek zonder ringen” (Bløf) wat gespeeld werd tijdens onze huwelijksvoltrekking en wat gedeeltelijk op het kaartje staat dat vandaag of morgen bij onze vrienden en familie bezorgd wordt.
Op het moment dat ik de harde diagnose melanoom-kanker krijg heb ik twee gedachten: Godzijdank zijn mijn kinderen volwassen en…dan wil ik toch trouwen. Rutger wilde al heel snel met mij trouwen en ik hield dit altijd af, vond het niet nodig, het was goed zo. Nu voel ik de behoefte ineens heel intens en zodra ik dit aangeef zet Rutger alles in gang. In no time heeft hij alles geregeld: de buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, de datum van ondertrouw en natuurlijk onze getuigen. Onze vier prachtige kinderen zijn onze getuigen, en verder is er helemaal niemand bij. Dit maakt de ceremonie heel bijzonder, intiem en emotioneel. De meegebrachte tissues staan er niet voor niets, zelfs de ambtenaar van de burgerlijke stand houdt het niet droog. Dit is dan ook een erg lief en betrokken vrouw die zich goed heeft verdiept in ons leven. Rutger en ik hebben beiden een huwelijksgelofte voorbereid die we tegenover elkaar uitspreken. Het voelt heel officieel en bijzonder. Na de ceremonie halen we Terra en sluiten de wederhelften van onze kinderen aan. Samen met alle kinderen, mijn zus en zwager en Ruben gaan we lunchen. Hierna gaan we nog naar mijn ouders die taart voor ons hebben. Om 16.00u zijn we op de wondpoli om Irene een stukje taart te geven. Ze is tevreden over mijn wond en geeft ons de cd met de MRI en de PET-scan. Ze mag alvast van dokter Jas vertellen dat er op de MRI niets bijzonders te zien is! Drie kilo lichter gaan we naar huis. Wat een mooie dag!
