Seizoen 3 is begonnen..

Vandaag gaan we naar Texel! Annemieke komt ons lekker vroeg halen, om 7.15u rijden we richting de boot. Gisteren hebben we onze kampgangers uitgezwaaid met de hele school. Ze hebben een prachtige eerste dag gehad. Door file halen we maar net de boot van half 10, maar we hebben ‘m! Even na tienen komen we aan bij Ecomare, waar de voorlichting net begonnen is. Wat een heerlijke sfeer in deze groep: ze zijn geïnteresseerd, vrolijk en gezellig, helemaal top! De leiding is ontspannen en we drinken gezellig thee en koffie met elkaar, terwijl de kinderen op onderzoek uitgaan. Natuurlijk ga ik ook kijken hoe de zeehonden gevoerd worden, geweldig!

Na de lunch vertrekken richting de Fonteinsnol, een stuk bos met uitkijktoren, waar ze levend stratego gaan spelen en eieren zoeken. Ik twijfel, loop ik mee of blijf ik in de auto? Ik zal begin van de middag gebeld worden met de uitslag van de punctie en het is nu half 1 geweest. De punctie volgde direct op de echo, die weer volgde op de PET-scan van nu bijna twee weken geleden. Op deze scan was een klein plekje in mijn halsgebied te zien, vlak boven mijn sleutelbeen. Voor de zekerheid dan maar een echo, en als ze daar iets op zien een punctie. Lotte gaat met me mee en alles verloopt vlotjes. De radiologe vindt de plek opvallend snel en is ook veel te snel naar mijn zin met de woorden: ” daar moet ik wel in prikken”. Het geeft me een heel slecht gevoel, ze twijfelt geen moment. Hierdoor weet ik eigenlijk al dat dit niets goeds kan betekenen. De punctie zelf valt mee en na een paar minuutjes lopen we richting poli 1B waar ik een afspraak inplan voor de uitslag. Sylvia had me dinsdag de uitslag van het bloed doorgebeld (allemaal prima!) met de mededeling dat áls er een punctie nodig zou zijn ik de uitslag na drie werkdagen zou krijgen, dinsdag dus. Texeldag. Ik twijfel even of ik wel moet gaan maar voel al snel dat ik dat wel gewoon wil. In het weekend kan ik het allemaal nog redelijk goed van me afzetten maar als het eenmaal maandag is komt het wel echt dichterbij…wat ga ik horen? Kan ik door met mijn leven, wat ik net weer helemaal op heb gepakt…of komt deel 3 er alweer aan?

Ik besluit om in de auto te blijven zitten, de kinderen rennen het bos in. Rutger gaat foto’s maken. Na een half uurtje komt hij terug, maar er is nog niet gebeld. Hij komt naast me zitten. Het duurt lang. Net als we besluiten om toch nog maar even het bos in te lopen gaat mijn telefoon en verschijnen de letters ‘anoniem’ op het scherm. De boodschap is duidelijk en hard: het is niet goed, er zijn levende melanoomcellen gevonden in de punctie, het is een nieuwe uitzaaiing. Hiermee kom ik in stadium 4 terecht. Dat is niet goed. Gezien het beeld moet deze uitzaaiing via het bloed zijn gegaan, omdat er nergens anders in de lymfen iets gezien is. Ook niet goed. Gelukkig is er nog maar één plekje gevonden. Nu moet er eerst weer een hersenscan gemaakt worden om te kijken of daar niks zit, want dit is bepalend voor het behandelplan. Vrijdag kan ik terecht bij dokter van Akkooi, om alles rustig door te spreken. Ondertussen krijg ik ergens volgende week de oproep voor de MRI en wordt er alvast een afspraak ingepland bij een internist die immunotherapie kan voorschrijven. Eerst wordt in een multi-disciplinair team besproken wat nu het beste is voor mij: een operatie, immunotherapie, of misschien beide. Kortom: seizoen 3 is begonnen.