“Het melanoom is de kwaadaardigste vorm van huidkanker omdat het patroon van de uitzaaiingen agressief en onvoorspelbaar kan zijn. Er kan gesteld worden dat hoe dikker het melanoom (de zogenaamde Breslow-dikte), hoe groter de kans op uitzaaiingen. De overgrote meerderheid van de melanomen is dunner dan 1 mm en voor deze tumoren is de kans op uitzaaiingen zeer klein (< 5%). Van alle melanomen zaait ongeveer 20% uit. Uitzaaiingen (metastasen) kunnen ontstaan binnen een afstand van maximaal 2 cm van het melanoom of excisielitteken, en worden dan ‘satelliethaarden’ genoemd. Ze kunnen ook ontstaan tussen de primaire tumor en het lymfekliergebied dat dat deel van de huid verzorgt. Dan worden ze ‘in-transit’-metastasen genoemd. De uitzaaiing vindt verder plaats naar de regionale lymfeklieren – bijvoorbeeld naar de klieren die het dichtstbij het melanoom gelegen zijn, zoals in de hals, oksels of liezen – en via de bloedbaan naar allerlei organen. Uitzaaiingen komen vaak voor in de longen, het centrale zenuwstelsel, de huid, het maag-darmstelsel en de lever. Uitzaaiingen kunnen vijf tot tien jaar na de diagnose nog optreden.”
Het woord uitzaaiingen doet rare dingen met mijn hoofd. Ik voel me gezond, maar ben ik dat wel? Ik was altijd zo gezond, of toch niet? Wat ga ik dinsdag horen? Wil ik er meer over lezen? Ervaringen van lotgenoten, sites met statistieken, op internet is alles te vinden. Ik heb lieve vrienden die veel ervaring hebben met het alternatieve circuit en ze geven me advies. De reguliere geneeskunde is een feit, daar ga ik niet omheen. Maar die wachtstand is wel een dingetje. Als druppeltjes van het een of ander helpen, waarom dan niet? Ik ga ermee aan de slag en word doorgemeten. Alleen al het idee dat ik iets kan doen doet me goed. Ook in praktische zin is dat zo. Vandaag gaan we samen boodschappen doen en dat wat normaal een verplichte haastklus is, is nu genieten! De kleine dagelijkse dingen voelen heel speciaal en ik weet weer even wat er in de koelkast ligt. Vanavond hoeven we niet te koken, want dat doen onze lieve vrienden Arja en Jurrie en Peter en Monique voor ons. De jaarlijkse stadswandeling gaat niet door (mijn schuld, uitstel is géén afstel) maar eten moeten we toch! En lekker ook, dat is ze wel toevertrouwd. Heerlijk om er even uit te zijn, mijn voet ergens anders hoog te leggen, verwend te worden, te praten over van alles en nog wat, en vooral veel door elkaar zoals altijd. Serieuze zaken worden afgewisseld met lachen, geroddel en slap geouwehoer en zo is het precies goed!
