De bijzondere Paasdagen zijn voorbij en prompt word ik dinsdagochtend om half 7 wakker, zoals altijd. Hup, eruit, naar school! Zelden zo’n zin gehad om eruit te gaan. Heb je kiespijn dan is het over zodra je naar de tandarts moet. Kun je niet uit bed dan wil je juist graag. Zo werkt het. Om half 9 (nu trekt Linda of Anita aan de bel denk ik) stuur ik al het eerste whatsappje naar Anita. Ik stuur er maar gauw achteraan dat ik dit niet doe omdat ik denk dat ze het niet goed kunnen zonder mij, maar omdat ik het gewoon niet los kan laten. De rest van de ochtend bel en app ik met verschillende collega’s, lees en verstuur mail en werk dus eigenlijk gewoon vanaf mijn hoekje van de bank een beetje zachtjes op afstand. Heerlijk!
Karin stuurt me een door haarzelf geschreven artikel uit Trouw. Een prachtig artikel dat me diep raakt. Ze gebruikt andere woorden dan ik in mijn blogs, maar het komt op hetzelfde neer: verwarring, machteloosheid, vertrouwen, angst. Dezelfde ervaring, maar natuurlijk toch weer uniek. Een proces als dit moet je alleen door, hoezeer de mensen om je heen ook voor je klaar staan. Ik ken de weg niet, en al willen mijn geliefden met me mee lopen en mijn hand vast houden, ook zij kunnen niet verder kijken dan de volgende bocht.
’s Middags komen Jacqueline, Leslie en Margreet op bezoek, het bestuur van mijn OR. Ze nemen een enorme hoeveelheid aan cadeaus mee, geregeld door alle klassenmoeders. Wat een enorme blijk van waardering, overweldigend. Van een videoboodschap van de kleuters (lief!) tot een geweldig Ibiza-pakket, boeken, fruit, een waanzinnig Ritualspakket, teveel om op te noemen! De warmte en betrokkenheid straalt er vanaf, wat een bijzondere en fijne school is de Pius X toch, met al die geweldige kinderen, ouders en collega’s!
Inmiddels komt er routine in de dagelijkse gang van zaken. ’s Ochtends een Cirque du Soleil-achtige douchebeurt, haren föhnen op één been, Rutger die zijn verpleegskills op me loslaat en vakkundig het verband ververst, een keuze maken tussen een blauwe of een grijze joggingbroek (spannend!) en op de trap tree voor tree billenschuivend naar beneden. Ik en mijn pomp, mijn pomp en ik. Ik zou er bijna aan gaan wennen. Het knorren van mijn pomp wordt vandaag in elk geval overstemd door spelende Tika en Terra, want Sandra&Co komen op bezoek en dat geeft heerlijke afleiding.
.
Tika en Terra
Morgen naar de wondpoli, eens kijken hoe het met de wonden staat en of de pomp eraf mag blijven en dan komt dinsdag 5 april steeds dichterbij…
