In maart leek de zomervakantie nog eindeloos ver weg maar inmiddels zitten we er al midden in. Tijd voor de eerste controle. Hopelijk mogen er de komende jaren nog vele controles volgen en blijf ik voor altijd in stadium 3b. Met een lijstje afspraken op verschillende plekken in het AvL vertrekken we richting Amsterdam. Eerst naar de poli familiaire tumoren. De vorige keer was ik hier met mijn zus en was het stil in de wachtkamer van het noodgebouw. Rutger ervaart de omgeving nu ook als vervreemdend. Alsof er verder nooit iemand komt. De genetisch consulente is een ontzettend aardige jonge vrouw. Ze legt alles nog eens uit en maakt de aanvraag voor het bloed prikken klaar. Over drie maanden, bij mijn volgende controle, krijg ik de uitslag van het genetisch onderzoek. We gaan naar de overkant, het hoofdgebouw. Als ik tijdens de lunch om me heen kijk zie ik allemaal mensen die hier met hetzelfde doel zijn: beter worden. Gelukkig zijn de meesten niet alleen. Er heerst een rustige, gelaten sfeer. Iedereen is hier gewend om te wachten.
Dokter van Akkooi heeft een belangrijke operatie en daarom word ik door een andere arts gezien. Ik zou ook door dokter van Akkooi geopereerd willen worden en zou blij zijn als dat prioriteit zou krijgen dus ik vind het prima. De vrouwelijke arts is nieuw, jong en mooi. Ook is ze nogal hyper. Wat een energie! Een heel contrast na het lange wachten. Snel en veel praten, grondig onderzoeken. (“wat is dat?” een muggenbult. “Oh ja, dat kan ook”) en hup door naar de echo maar eerst even bloed laten prikken. Alles loopt uit dus ik overleg bij radiologie of ik inderdaad eerst bloed moeten laten prikken of eerst op de echo moet wachten. Toch maar eerst prikken. Er liggen twee aanvragen voor me klaar. Beetje jammer dat er mis geprikt wordt maar de tweede keer, in de andere arm, is het raak. Acht buisjes bloed lichter meld ik me opnieuw bij radiologie. Als we daar net tien minuutjes in de wachtkamer zitten gaat mijn telefoon, het is Silvia, de verpleegkundig specialiste. Zij coördineert al mijn afspraken. Een soort P.A., maar dan anders. Zij vraagt of ik nu eerst naar haar wil komen want radiologie loopt erg uit en dan kan zij eerst de molemap maken. Hup, naar de andere kant. Gelukkig ben ik weer mobiel!
Mocht je al niet zo’n best lichaamsbeeld hebben dan raad ik je een molemap af. Onder tl-buizen word je naakt op een matje gezet en word je uitvergroot gefotografeerd. In mooi helder licht word er van dichtbij ingezoomd op je moedervlekken. Rutger vindt het een fascinerend programma. Ik kijk per ongeluk een keer naar het scherm waar de foto’s gelijk via wifi levensgroot verschijnen. Brrrr. Het doet geen pijn maar toch een beetje, want dat ziet er echt niet uit. Geruststellend zegt Silvia dat deze foto’s verder nergens terecht komen. Haha, ze zag mijn afgrijzen! Geen onrustige moedervlekken of anderszins verdachte plekjes, hoera! Wel een aantal a-typische moedervlekken die ze nu gaat opvolgen. Over drie maanden weer, en dan ieder half jaar. We praten nog even over hoe nu verder en wanneer de volgende controle gepland gaat worden. Silvia belt me morgen met de uitslagen van de echo en het bloed. Bij het afsprakenbureau is het nog een hele toer om alle verschillende afspraken weer op één dag gepland te krijgen. Het wordt woensdag 12 oktober. Voor de derde keer meld ik me bij de afdeling radiologie. We moeten daar nog ruim een uur wachten tot ik uiteindelijk aan de beurt ben. Dit voelt toch wel als het spannendste. Ik weet nog dat we elkaar verkeerd begrepen bij het maken van de eerste echo en dat Rutger toen niet mee naar binnen ging. Dit gebeurt ons geen tweede keer, hij blijft vlakbij. De radioloog maakt de echo waarbij hij vakkundig hard over het litteken in mijn lies gaat. Dat blijft lang een gevoelige plek. Alles is goed genezen en na een paar minuten spreekt hij de verlossende woorden: “ziet er goed uit, geen afwijkingen te zien!”. Ik weet dat het geen garanties geeft, de vorige keer was de echo ook goed en zijn er later operatief toch twee kleine tumoren gevonden. Toch ben ik nu hartstikke blij, voorlopig is er niets te zien, en als het bloed dat ook aangeeft ben ik weer voor drie maanden door de melanoom-APK. We zijn pas laat thuis en na even bankhangen moet ik alweer naar de sportschool om les te geven. Hoewel ik echt heel moe ben na een nacht weinig slaap en een dagje met veel spanning vind ik het heerlijk om mijn lichaam weer fysiek uit te kunnen dagen. De spinningles gaat lekker en dat zorgt vast en zeker voor een goede nachtrust.
Terwijl ik dit schrijf spelen Terra en Bob samen met een bal (zo leuk!) en gaat mijn telefoon al. Het is Silvia van het AvL om te vertellen dat zowel bloed als echo goed zijn! De tumormarkers zijn 0,5 (moeten altijd onder de 1,0 blijven en waren vorige keer 0,6). Ronde nummer 1 is achter de rug. De komende drie maanden dus weer lekker verder met conditie opbouwen, gezond leven en vooral genieten!
