Wat gaan drie maanden snel voorbij. Na de eerste controle eind juli kan ik alles weer van me af zetten. Het is lekker vakantie, ik ga snel weer verder met genieten en dat gaat me prima af. Er moet veel gebeuren op werkgebied en aan het einde van de vakantie keurt de bedrijfsarts me weer 100% goed. Lekker weer aan het werk dus. Door alle gebeurtenissen in september vliegt die maand voorbij en dan komt 12 oktober ineens dichtbij. Vanaf afgelopen weekend worden de nachten weer moeilijker. Ik slaap makkelijk in maar word meer dan 10 keer op een nacht wakker, vaak na verwarrende dromen. Maandag en dinsdag maak ik lange dagen op het werk en dinsdagavond ga ik met Bob naar hondencursus, genoeg afleiding! Rond 22.30u gaat dinsdagavond het licht uit. De eerste afspraak is pas op het einde van de ochtend en daarom verheug ik me op een rustige start van de dag. Ik ga vandaag niet werken dus heb gisteravond de wekker niet gezet. Dat geeft toch een iets ontspannender gevoel omdat ik al weet dat de nacht niet mee zal vallen. Om 7.00 uur precies gaat mijn telefoon. Ik lag net weer te slapen na een redelijk doorwaakte nacht. Na een paar minuten gaat mijn telefoon nog een keer. Dat moet een ziekmelding zijn. Voor het eerst in ruim acht jaar lukt het me niet om de telefoon op te nemen, sorry collega, nu even niet. Natuurlijk luister ik een kwartier later mijn voicemail af en regel ik het alsnog, ik ben nu toch alweer wakker. Toch een nare start van de dag, daar baal ik wel heel erg van maar probeer het van me af te zetten. Nog even lekker blijven liggen terwijl Rutger de droger bij mijn ouders gaat afkoppelen. Daarna lekker lang met de honden lopen en samen richting Amsterdam. Ik krijg al vanaf gisteren lieve mailtjes en berichtjes van mensen die aan me denken. Het sterkt me maar het is ook confronterend. Een dubbel gevoel, eigenlijk net als deze controles. Aan de ene kant fijn dat ik zo goed in de gaten word gehouden maar aan de andere kant ook zó eng… wat als ze iets vinden? Alsof we naar de rechtbank gaan en een rechter gaat beslissen: doorgaan met leven of vanaf nu weer alles anders.
We beginnen met bloedprikken in de geoliede machine die Antoni van Leeuwenhoek heet. Je mag daar alleen maar werken als je rustig en vriendelijk naar de patiënten lacht. Het bloedprikken is een fluitje van een cent. Dokter van Akkooi heeft een uitlooptijd van 10 minuten zien we op het scherm in de wachtruimte. Na precies 10 minuten roept hij ons binnen. Eigenlijk valt er dan al een stukje spanning van me af. Bij Rutger ook, vertelt hij me later. Van Akkooi straalt één en al vakkundigheid uit. Hij heeft mijn dossier al bekeken en neemt de tijd. Hij onderzoekt mijn been en checkt het litteken van het oorspronkelijke melanoom extra. Alle klieren komen aan de beurt: liezen, buik, oksels, nek, sleutelbeenderen. Alles voelt goed en ik heb ook geen klachten. De laatste weken zit er weer meer twijfel in mijn hoofd: heb ik wel de juiste beslissing genomen door niet te kiezen voor een radicale liesklierdissectie? Van Akkooi vertelt dat de resultaten van het laatste onderzoek wederom uitwijzen dat de overlevingskansen niet hoger worden na zo’n dissectie. Hij vermoedt dat de komende jaren het behandelplan voor mensen in mijn stadium drastisch zal veranderen. Dit zal nog zo’n anderhalf á twee jaar duren. Proberen om het zo lang weg te houden dus! Maar ja, hoe doe je dat? Voorlopig lijkt alles rustig, de echo moet dit vanmiddag uitwijzen. Nu eerst naar de poli erfelijkheid. Ik krijg de uitslag van het familiair onderzoek. Er zijn geen aanwijzingen gevonden voor erfelijke aandoeningen. Met name het gen voor de vorm van melanoomkanker, waarbij ook een sterk verhoogd risico op alvleesklierkanker geldt, is niet aangetroffen. Wat een goed nieuws! Ik heb niet meer kans op alvleesklierkanker dan ieder ander, mijn zus dan dus ook niet en mijn kinderen en haar kind ook niet! Ons gevoel over deze dag wordt langzaamaan beter.
Als we zitten te wachten op de echo (het spannendste gedeelte) worden we gebeld door Silvia, mijn melanoom-verpleegkundig specialiste. De echo loopt uit dus of ik eerst naar haar wil komen voor de molemap. Bij de molemap vergelijkt ze al mijn moedervlekken met de foto’s van juli. Er zijn geen verschillen, we kunnen al een memory maken. Over een half jaar worden weer alle moedervlekken op de foto gezet en vergeleken met deze keer. We horen ook gelijk dat mijn bloed goed is. De tumormarkers zijn weer 0,06, ze moeten onder de 0,11 blijven. Op naar de echo. Na een half uurtje wachten worden we naar binnen geroepen door de assistente en maakt ze alles klaar voor de radiologe. Een vrouw dit keer, zakelijk en kort. “Is dit het poortwachterslitteken?” wijst zij naar het litteken in mijn lies. Ze spuit er gelijk wat koude gel op en hup op zoek naar afwijkende klieren. Twee assistentes staan klaar om te helpen bij een eventuele punctie. Rutger zit naast me. Het is doodstil in het kamertje terwijl de radiologe naar het scherm tuurt. Rutger kijkt mee, ik kan niks zien. Ze blijft op bepaalde plekken hangen, kijkt nog eens, klikt, maakt een opname, kijkt nog wat beter… Het blijft stil. Wat duurt dit lang?! Ziet ze iets geks? Ik durf niets te vragen, ik durf zelfs nauwelijks adem te halen. Ik lig heel stil maar mijn hersenen draaien overuren. Ik denk terug aan de vorige echo’s, die duurden toch niet zo lang? Dit wordt een punctie, gatverdamme, ik heb al van Silvia gehoord dat de uitslag daarvan dan pas na het weekend zal zijn. We gaan dit weekend naar Berlijn met mijn zus! Doet het eigenlijk pijn, zo’n punctie? Ondertussen verplaatst de radiologe zich naar mijn andere lies, ter controle. Dit gaat wat sneller. eindelijk spreekt ze de verlossende woorden: “Alles ziet er normaal uit, een punctie is niet nodig, kleedt u zich maar weer aan” en weg is ze. Deze arts voldoet niet aan mijn AvL-profiel, maar… het nieuws is goed! Verdwaasd lopen we even later door de gang richting afsprakenbureau. Dit waren tien hele akelige minuten. Voor mijn gevoel werd in deze tien minuten mijn toekomst bepaald. Zo is het natuurlijk niet maar zo voelt het wel. Even bijkomen! De mevrouw van het afsprakenbureau vraagt of ik nog een belafspraak nodig heb voor uitslagen van bloed of punctie? Nee, beiden niet! “Zo, dat is dus goed nieuws!”, zegt ze, en dan dringt het pas echt goed tot ons door. Alleen maar goed nieuws vandaag! Als ik thuis kom ligt er een heel lief kaartje in de bus van een collega. Zo eindigt deze spannende dag zoveel fijner dan dat hij begon… dankjewel Sacha!
…wachten duurt lang…
