Deze week leven we tussen nieuw geluk en al wat ouder verdriet. Wat was het heerlijk om in oktober te horen dat alles goed is en pas in januari weer terug te hoeven. In het nieuwe jaar, dat leek toen nog zo ver weg. Twee keer knipperen en het is 2017. Na een heerlijke kerstvakantie met een oud-en-nieuw op ons geliefd Terschelling komt deze week snel dichterbij. De week wordt al een beetje ingeleid door de theatervoorstelling op zondagavond waar ik met twee vriendinnen heen ga. “Op een mooie Pinksterdag”, met allemaal liedjes van Ruud Bos, Harry Bannink en Joop Stokkermans. Liedjes die je al bijna vergeten was maar wel tot ons muzikaal cultureel erfgoed behoren. Eenmaal binnen en om ons heen kijkend voelen we ons jong, want we halen de gemiddelde leeftijd wel met zo’n jaar of tien naar beneden. Als de voorstelling begint vergeten we dat, want er wordt zóveel gezongen wat we kennen. Het ooohja-gevoel is wel heel groot. Reclametunes (“Beleef de dag-van-je-leven in de Flevohof…”. Nooit in de Flevohof geweest maar ik zing het zo mee.) Kinderseries als Q&Q en Hamelen en natuurlijk veel teksten van Annie M.G. Schmidt. Alles wordt gelardeerd met leuke sketches en oude beelden. Een half uur geleden voelden we ons nog jong tussen de lila permanentjes. Nu, luisterend en meezingend, voelen we ons oud, maar ook goed. Wat prachtig gezongen en wat een nostalgie. De avond zorgt ervoor dat ik even de spannende komende week kan vergeten.
Maandag is een gewone, drukke werkdag. Het is ook blue monday. En het is de dag dat Lotte en David bij de notaris tekenen voor hun huis en de sleutels krijgen. De laatste maanden is alles voorbereid en doorgesproken en iedereen staat in de startblokken. Vooral mijn liefste zwager Fred zorgt voor een vliegende start. De hele week wordt er geschuurd, geverfd en geklust. Mijn niet-meer-zo-kleine meisje gaat het huis uit. Als we dinsdagavond onderweg naar huis het erover hebben wordt het me even teveel. De afleiding van het huis is welkom, er is veel te doen en het is allemaal leuk-spannend, maar ook wel een beetje moeilijk. De afsluiting van een tijdperk voor mij als moeder, mijn eerste kind vliegt uit. Wat ben ik trots op haar! Lotte is er aan toe, het huis wordt een prachtig paleisje en een leukere schoonzoon kan ik me niet wensen. Geen reden tot tranen dus. Ze komen toch. ’s Avonds zitten we nog even lekker op de bank, zoals altijd. Dat ga ik missen, maar is nu heel fijn. Zo fijn dat ik te lang blijf zitten en het slapen uitstel. Na een onrustige nacht wil ik niet opstaan. De kans op file richting Amsterdam is groot, zeker met de witte wereld buiten. Mijn weerzin om eruit te komen is nog groter. Rutger ziet ons al te laat komen maar het komt natuurlijk allemaal goed (met enig aandringen van zijn kant). Eerst maar bloed prikken, dan hebben we daar straks misschien de uitslag al van. Daarna de echo. Waar ik de vorige keer een hork van een radioloog had is deze super-vriendelijk en dat maakt het allemaal wat relaxter. Bovendien vertelt hij gelijk erbij wat hij ziet. Of liever….niet ziet. Hij ziet geen afwijking. Littekenweefsel, maar dat is logisch. Ook vertelt hij dat er aan die kant niet veel klieren meer zitten, en dat ik dan wel last zal hebben van oedeem. Dat gaat gelukkig op enkele momentjes na super goed! Van Akkooi, mijn wereldberoemde arts, is ook positief. Hij doet lichamelijk onderzoek, voelt al mijn klieren, kijkt naar de plek van de oorspronkelijk melanoom. Zegt tegen zijn co-assistente: ” kijk, zo ziet een goed gelukte deep-craft eruit!”. Hij checkt mijn hele linkerbeen. Alles ziet er goed uit! De bloedwaarden zijn nog niet binnen, die worden morgen doorgebeld. We praten nog even over het laatste nieuws, waarbij Van Akkooi ons standaard weer even terug op aarde brengt:” Nu is alles goed, als er straks iets komt, heb ik genoeg op de plank liggen voor je”. Natuurlijk heerlijk om te horen dat alles goed is, en dat er weer zoveel nieuwe mogelijkheden zijn. Het blijft echter moeilijk om te horen dat je arts er ernstig rekening mee houdt dat er ‘iets’ gaat komen. Dat gaan we nu echter weer parkeren, want ik hoef pas weer over drie maanden terug!
Bij het afsprakenbureau smokkel ik er zomaar een maandje bij, wegens drukte op de poli zijn niet alle combinaties mogelijk en de eerste week van mei wil ik vrij houden ivm vakantieplannen. Dus…ik ga me pas na de meivakantie weer zorgen maken!
Op de terugweg rijden we even langs de harde werkers in Leidschendam en daarna is er ook nog tijd om te genieten van de nog steeds witte wereld. Heerlijk!
