Na de scan van donderdag 3 augustus en het bericht dat de bestralingen zullen starten op 10 augustus heb ik een weekje rust. In die week bouw ik het fietsen verder uit naar een uur, met ook alweer wat meer weerstand. Heerlijk om te merken dat er nog een flink stuk basisconditie zit en dat het iedere dag beter gaat. Fijn ook om al die mensen op de sportschool weer te zien, klanten en collega’s, ik heb ze echt gemist! Woensdag voelt het echt als mijn laatste vrije dag die ik gebruik om ’s ochtends te sporten en ’s middags samen met Thea bij Linda in de tuin te lunchen. Gezellig, en de tijd vliegt! Daarna ga ik eindelijk weer eens bij Lotte’s les kijken.
Op donderdag staat de taxi mooi op tijd voor de deur. Rutger gaat met me mee. We doen er 40 minuten over, het is lekker rustig op de weg, dus we zijn er zelfs te vroeg. Ik meld me aan bij de aanmeldzuil met m’n barcode. Op het scherm word ik welkom geheten, ik mag naar bestralingsruimte A1 maar eerst mag ik me nog even melden bij de receptie. Daar krijg ik het bestralingsschema voor volgende week. Als ik me omdraai om te gaan zitten word ik al binnen geroepen. Een vriendelijke jongen loopt met me mee en legt me alles stap voor stap uit. Opnieuw valt het me op hoe aardig iedereen hier altijd weer is, en dat ze echt de tijd voor je nemen. Ik ga op de tafel liggen en met z’n tweeën leggen ze me tot op de millimeter nauwkeurig goed op de tafel, met behulp van de tattoo-puntjes en laserstralen. Eerst wordt er een controlescan gemaakt om te kijken of ik precies goed lig, eventueel komen ze dan nog een keer binnen om me anders te leggen, maar ze maken er een sport van om het zoveel mogelijk in één keer goed te doen. Het lukt ze in één keer dus de bestraling kan beginnen. Ik speel de komende paar minuten de hoofdrol in mijn eigen science fiction film. Op de radio wordt “Let’s go outside” gedraaid van George Michael. De woorden krijgen voor mij een andere betekenis dan dat ze voor George hadden:
Let’s go outside (let’s go outside)
In the sunshine
I know you want to, but you can’t say yes
Het apparaat geeft in steeds ongeveer 20 seconden straling af, draait dan een aantal graden verder en bestraalt opnieuw. Ongeveer 8 keer draait het apparaat verder, totdat het helemaal om me heen is gedraaid en van alle kanten haar straling heeft afgegeven. Ik voel er niks van en probeer de stralen positief te ontvangen door te bedenken dat dit licht me gaat helpen beter te worden. Dat wordt mijn mantra tijdens dit project. Dit licht gaat me helpen beter te worden. Een kwartiertje later lopen we weer het ziekenhuis uit, met de taxi-chauffeur, die me zelfs op de afdeling stond op te wachten. In de taxi voel ik mijn been een beetje gloeien, of is het suggestie? Kan ook, we gaan het wel merken de komende dagen.
One down, 19 to go!
