Daar lig ik weer op de tafel. Bij het AvL zijn ze nooit zo moeilijk: je mag alles aan houden, gewoon je broek een beetje laten zakken. Dit keer hoefden we zelfs niet te wachten en stond de assistent al op me te wachten toen ik uit het toilet kwam. Het bloed prikken duurde een klein half uurtje, althans, niet het prikken zelf, maar het wachten op mijn beurt. Wel een super-efficiënt systeem. Eerst wacht je op het groene cijfer om je aan te melden, daarna op het rode cijfer om te zien in welk hokje je welkom bent. De jongen die me prikte vond mijn retro Jordans “supergaaf!” en wilde weten waar ik ze gekocht had. Goede afleiding, het prikken was zo gepiept. De radiologe spuit een beetje koude gel in mijn lies. Hoeveel radiologen zullen er hier werken? Tot nu toe heb ik nog steeds een andere gezien, van heel aardige tot erg horkerige. Ze zullen allemaal wel verstand van zaken hebben want het valt niet mee om op het zwartwitte scherm iets te ontdekken. Deze radiologe ziet echter vrij snel iets. Maakt een foto…zoemt in. Hmm, ja..hier gaan we toch even in prikken. Ik hou mijn adem in. Dit is inmiddels alweer mijn vierde controle. De vorige drie verliepen voorspoedig en elke keer kwam ik opgelucht bij de echo vandaan. Ergens verwachtte ik dat dit vandaag weer zo zou zijn. Verwachtingspatronen zijn rare dingen. Ik weet dat er een grote kans is dat mijn melanoom opnieuw uitzaaiingen veroorzaakt. Het is bijna niet uit te leggen omdat de melanoom is weggehaald. De meeste mensen denken daardoor weg-is-weg. De driemaandelijkse controles zijn er echter niet voor niets. Doorademen. Door mijn neus, denk ik ook nog. Dank je wel Mandy van mindful hardlopen. De assistent en radiologe zijn goed op elkaar ingespeeld, hij legt alles al klaar. Rutger vraagt wat de arts ziet waardoor ze een punctie nodig acht. Wat goed dat hij dit vraagt, wie weet stelt ze ons gerust. Ze antwoordt dat ze twee vergrote klieren ziet waarvan ze er één verdacht vindt, qua kleur en rand. Geen geruststelling dus. Ik weet dat ze in het AvL snel een punctie nemen, better safe than sorry. Mijn zus benadrukt dit later ook nog, zij heeft ook al eens een punctie gehad en toen was alles goed. Klieren spelen op als er een ontsteking is dus dat kan ook. Toch is de angst direct aanwezig, als een groot donker monster in de hoek achter de deur. De punctie zelf is snel gedaan, trefzeker worden er een paar cellen uit de klier gehaald. Deze zullen op kweek gezet worden om te kijken of er melanoomcellen in zitten. Volgende week woensdag moet ik hier weer zijn voor de Molemap en de uitslag.
Wat ben ik blij dat ik daarna gewoon door kan naar school. Heerlijk om iedereen weer te zien na twee weken vakantie. Wel heel moeilijk om weer geen goed nieuws te kunnen melden, want eigenlijk doe ik het liefst of er niets aan de hand is. En misschien is er ook niets aan de hand. Op dit moment kan ik er in elk geval totaal geen invloed op uitoefenen en proberen we weer over te gaan tot de orde van de dag. Volgende week meer nieuws en over drie maanden weer een MRI van mijn borst, hoewel ik me over dat laatste veel minder zorgen maak. Nu ga ik weer even verder met doen of er niets aan de hand is, ondertussen hopend dat dat ook zo is.
