Na maandag en dinsdag doe ik drie stappen terug maar ik ben weer thuis en doe het dan nog maar een beetje extra rustig aan. Gelukkig heb ik van veel mensen blikken geduld gekregen. Woensdag is het heerlijk weer en ik geniet van de tuin. Saskia komt bij me langs om samen het plan van aanpak in te vullen en ik voel me eigenlijk best oké. Daarom ga ik daarna met Rutger samen een klein stukje met de honden lopen en even op een bankje zitten in het park. Terwijl ik daar zit gaat mijn telefoon: “Anoniem”, dat is dan meestal het ziekenhuis. Een voor mij onbekende maar zeer vriendelijke en bezorgde dokter vraagt of het wel goed met me gaat. Uh..ja..best wel? Ze hebben namelijk maandag een kweek afgenomen en de uitslag is daar nu van bekend gemaakt en de micro-bioloog gaf aan dat er drie bacteriën gevonden zijn en één daarvan een behoorlijke gevaarlijke bacterie kan zijn, waar je heel snel hele hoge koorts van kan krijgen. Ja, dat had ik al gemerkt. En als ik me niet goed ga voelen of koorts krijg moet ik gelijk bellen. Maar ik heb toch antibiotica gehad? Eerst via het infuus en nu thuis ook nog in tabletvorm 3x daags zeven dagen lang. Ja, maar toch. Of er iemand bij me is die op me kan letten? Nou, maakt u zich daar maar geen zorgen om dokter! We wandelen weer naar huis, eten heerlijk eigengemaakte kippensoep in de tuin en genieten van een mooie avond. Rond tien uur ben ik er ineens klaar mee, ik voel me toch weer niet zo lekker. Ik neem mijn pijnstilling in en de antibiotica en we gaan lekker naar bed. Jee, wat heb ik het weer koud ineens. Rutger meer mijn koorts: 38.6. Nee he? Daar gaan we weer?! Toen ik maandag naar het ziekenhuis werd vervoerd ging de wond spontaan weer lekken en kwam er heel veel vocht uit en daarmee daalde de koorts flink. In het ziekenhuis zeiden ze dat dit een goede reactie van het lichaam is, dat probeert de bacterie en het overtollige vocht weg te werken. Rutger probeert daarom de wond te draineren. Nou, dat lukt goed! Met een fonteinboog komt het eruit. Gelukkig lig ik al, want bij de aanblik word ik spontaan onpasselijk maar…het helpt! Na een half uur zakt de koorts en gaan we de nacht in.

Ik slaap die nacht meer dan Rutger, die zich zorgen maakt en mijn temperatuur in de gaten houdt. Ik lig als een gek te zweten maar verder gaat het wel goed. De volgende ochtend doet mijn been pijn. Ik denk eerst nog dat het door de massage van Rutger komt maar tijdens het douchen ziet mijn been toch wel heel erg rood en voelt het ook erg hard aan. Maar eens even in de portal kijken of er al een afspraak is ingepland op de wondpoli. Nee, nog niet, dan toch maar bellen voor advies, want dit voelt niet goed. Ik word teruggebeld en kan om 13.00u langs komen. Tot die tijd doe ik nog wat laatste dingetjes voor school, het is de laatste schooldag! Gelukkig voel ik me niet echt heel ziek, als dat been nu eens meewerkte was het eigenlijk allemaal wel prima. Dus redelijk positief rijden we wederom met open dak op ons gemak naar Amsterdam. Eenmaal op de wondpoli heeft de wondverpleegkundige maar één blik nodig: ze belt de dokter. Dokter Iris van der Ploeg, die me ook geopereerd heeft en ook dinsdag gezien heeft komt er gelijk aan. Zij begint vrijwel meteen over opname. Terwijl de wondverpleegkundige de wond spoelt en Rutger vakkundig assisteert belt dokter van der Ploeg met de micro-bioloog over de soort bacterie en welke antibiotica dan. Het gaat ook nog over quarantaine en de kamer ontsmetten en contact vermijden. Huh? Hoe kom ik aan zoiets? En hoe kom ik er vanaf? Ik word in elk geval opgenomen maar er is nog geen bed vrij. Kunnen we dan even naar het ziekenhuisrestaurant? Gelukkig mag dat, en gelukkig valt het allemaal mee en hoef ik niet in quarantaine. Toch nog een beetje mazzel! We drinken wat en wachten wat en ik laat vast bloed prikken en wachten weer wat. Om half 4 stuur ik Rutger naar huis want hij moet ook weer terug met spullen als pyjama en tandenborstel en anders komt hij in de file. Even na vier uur kan ik naar de 1e verdieping, dat is de spoedopname, daar lag ik maandag en dinsdag ook. Of ik ze gemist had, dat ik er al weer was? Ja, we maken er maar een grapje van.

Tegenover me ligt een mevrouw van in de tachtig die erg doof is en haar tv daarom op vol volume heeft staan, daarnaast snapt ze niet dat ze moet bellen als ze iets wil vragen dus roept ze keihard ZUSTERRRR!, net zolang tot er iemand komt. Als er een infuus gaat piepen roept ze: WAT PIEPT ER?? ER PIEPT IETS? Er piept in een ziekenhuis heel vaak iets… Ik app Rutger of hij oortjes en oordopjes mee wil nemen. Vlak daarna wordt ze naar de 5e etage gebracht.Rutger en Lotte, mijn twee superhelden, komen mijn spulletjes brengen. Een paar uur later komt een verpleegkundige me melden dat er voor mij ook een ‘gewone’ plek is, op de 5e etage. Ik word de lift in gereden en bereid me er maar vast op voor dat ik vast bij deze mevrouw op de kamer kom te liggen. Het is niet zo. Ik kom bij een heel aardige mevrouw te liggen die vorige week ook een liesklierdissectie heeft gehad maar niet naar huis mag in verband met complicaties. Ze komt uit Pijnacker en ze wordt in september oma, genoeg om over te praten dus! Intussen wordt de nare bacterie met volle kracht bestreden via infuus en met pillen en wordt mijn been om de zoveel tijd gecontroleerd. Ik dacht voor alleen de operatie te gaan maar krijg er een gratis uitgebreid pakket bij, met open wond en infectie. Buiten onweert het flink, in mijn lijf ook. Hopen dat het nu eindelijk weer een beetje rustig wordt, buiten, in mijn lijf, en in mijn hoofd.

Facebook Comments Box