Er was eens een ouderdomsvlekje. Tenminste..dat zei de huisarts in juni 2015 toen ik een verwijzing wilde naar de dermatoloog. Mijn moeder was immers geopereerd aan een melanoom en de specialist had aangegeven dat ik alleen daarom al tot een risicogroep behoorde. Daarnaast ben ik licht van huid en haar en heb ik veel moedervlekken. Mijn pedicure zei dat ik toch echt eens naar die moedervlek op mijn voet moest laten kijken, en groeide hij niet ook een beetje…? De huisarts stelde me gerust, verwijzen was niet nodig, weghalen ook niet. Tja, je krijgt dat soort vlekjes als je
ouder wordt. Als je die allemaal weg moet laten halen…
Op 3 maart ga ik naar Wijchen en hebben we daar met de cursus “waa
rderend leiderschap” een leuke dag met een heerlijk etentje. Als ik ’s avonds mijn schoen en sok uit doe zie ik dat de moedervlek weer flink gebloed heeft. De volgende ochtend zitten er ook behoorlijk wat bloedvlekken op het laken. Ik heb al een afspraak staan voor maandag (als je op woensdag ongerust belt dat je moedervlek nu toch wel heel onrustig is dan kun je op maandag komen..) maar hou dat echt niet meer vol.
Ik maak een foto van de moedervlek en laat hem aan iedereen die het maar enigszins wil zien, live of op mijn telefoon. Iedereen trekt dan een vies maar ook ongerust gezicht. Ik bel opnieuw mijn huisarts en mag na behoorlijk aandringen toch even langs komen ’s middags.
“Nee, dat ziet er inderdaad niet goed uit, zo snel mogelijk naar de dermatoloog” luidt nu het oordeel. Daar zit je dan, vlak voor het weekend.. Gelukkig nog wel een afspraak kunnen ma
ken, gelijk voor maandagmiddag. Zondag lopen mijn lief en ik de 10km bij de CPC-loop ter voorbereiding op de kwart marathon van Rotterdam. Het gaat lekker, ik voel me goed, ben veel aan het hardlopen de laatste tijd en geef natuurlijk mijn eigen spinninglesjes, step op maandag bij Maaike en ga ook elke vrijdag bij Sabine naar de Zumba.
Zo traag als mijn huisarts is, zo voortvarend is de dermatologe. Meer dan een halve minuut heeft ze niet nodig en voordat ik het weet lig ik op de operatietafel en wordt er een flinke verdovingsspuit in mijn voet gejetst. (Auw!) Een kwartiertje later strompel ik de poli uit, waar mijn allerliefste zwager op mij wacht. Hij brengt me thuis in mijn auto en loopt dan weer terug naar de andere kant van Zoetermeer. Lief!
Nu is het wachten op de uitslag, en dat kan 7 tot 10 dagen duren. De dermatologe heeft wel al gezegd dat de moedervlek er echt niet goed uitzag en dat dit wel eens een verdere behandeling zou kunnen betekenen. Haar ervaring zegt dat dit een melanoom is, maar natuurlijk moet het eerst onderzocht worden door de patholoog anatoom. Ik heb er ook geen goed gevoel over maar probeer positief te blijven. Ondertussen heb ik geen pijn maar oh wat zit dat vel strak! Er is huid ter grootte van een 2-eurostuk weggehaald en de randen zijn weer dichtgenaaid. Zoveel huid heb ik helemaal niet op mijn voet! Het voelt dan ook constant gespannen en afwikkelen lukt al helemaal niet. Ik werk een dagje thuis en de dagen erna mag ik meerijden met collega’s Bianca en Sacha (lief!) en strompel ik rond op school, de dagen doorkomend wachtend op de uitslag…
