Eindelijk is het dan zover. Het is 10 april, de dag van de Rotterdamse marathon. Maanden geleden hebben we ons ingeschreven en doelen gesteld. Binnen het uur moet haalbaar zijn voor mij. Hoe anders was het kort geleden nog allemaal. Ik hield me met heel andere zaken bezig en maakte me druk om een minuutje meer of minder op de 10km. Nu beschouw ik de mindervalide mogelijkheden op metrostations en laat ik mijn schoonzoon zijn rolstoelduwskills oefenen. Hij doet het prima. Het is prachtig weer. We wachten op Arianne en Lynn op de Coolsingel en wandelen richting start. Wat een menigte! Maar liefst 20.000 mensen lopen vandaag de kwart marathon. Via de app hebben we contact met onze lopers. Ze staan klaar in wave 2. We lopen door tot voorbij de kubuswoningen en gaan daar ergens langs de kant staan. Dankzij een idee van Erika kan ik nu ook buiten staan en een beetje lopen. Lotte heeft de linkerschoen van mijn oude Allstars zo verknipt dat de wond helemaal vrij blijft. Het ziet er niet uit maar het is wel effectief. De rolstoel wordt even in het gras geparkeerd. Zo sta ik langs de kant te wachten en zie duizenden en duizenden lopers voorbij komen. Ineens zie ik ze! Ik krijg knuffels en zoenen en ook nog een cadeautje van Lisa omdat ik mijn startbewijs heb afgegeven. Zij loopt nu onder mijn naam. Weg zijn ze. We volgen ze op de live app en wandelen richting de Markthal, waar net een plekje vrij komt op het terras. Terwijl wij aan de koffie en thee zitten lopen Lotte, Siobhan, Lisa, Jolanda, Peter en Rutger om de Kralingse plas. Ik probeer te genieten van het zonnetje maar onwillekeurig schiet het toch een paar keer door mijn hoofd: ik had daar nu moeten lopen, mijn lijf was er helemaal klaar voor. Het volgende doel was de Dam-tot-dam 10 Engelse Mijl (16km). Volgend jaar, dan loop ik hier ook weer. Ik hoop het toch zo. We hebben genoeg slecht nieuws gehad vinden we. Vindt iedereen. Maar wie bepaalt dat? Kun je gewend raken aan slecht nieuws? Ik wil het in elk geval niet, eraan wennen, maar ik merk wel dat ik niet meer zomaar van positief nieuws uitga. Het kan alle kanten op, en mijn geest moet daar rekening mee houden. Woensdag om 9.20u heb ik een gesprek met dr. van Akkooi. Als het goed is heeft hij dan de uitslagen van de PET-scan en de MRI. Is er iets op te zien? Zo ja hoe ernstig is het…? Hebben mijn klieren de kanker tegen gehouden of is het al verder?
Ze hebben goed gelopen allemaal, voor mij. Lotte en Peter nog heel fris, Rutger iets minder. Gelukkig heeft Siobhan hem op sleeptouw genomen, daar heb je een dochter voor! Na de wedstrijd lunchen we met elkaar bij Siobhan en Peter thuis. Gezellig, al komen er bij meerdere mensen ook nogal wat emoties los. Er gebeurt teveel in te korte tijd en er zijn zoveel belangrijke zaken die spelen. Afstuderen, eind-examen, de aanrijding en dan kom ik daar tussendoor met mijn voet. Ik wil er niet teveel over nadenken maar genieten van het moment met al deze lieve mensen. Dankjewel lieve schatten, dat jullie vandaag voor mij deze sportieve prestatie hebben neergezet!
