In mijn hoofd leek het een goed plan. Eens per drie maanden een grote controle. Natuurlijk hartstikke spannend en de dagen ervoor loopt de spanning op en ben ik er meer mee bezig. Daarna kan ik het weer parkeren. De uitslagen zijn goed, ik kan weer drie maanden vooruit! In dit geval moet ik weer in januari en dat is pas volgend jaar. Dat klinkt extra lekker ver weg. Mijn leven is weer helemaal opgepakt. Ik voel me goed, werk hard, sport veel, doe veel leuke dingen. Er is wel wat veranderd. Ik kan meer genieten van de dag zelf en kijk minder snel vooruit. Toch is het moeilijk om stress buiten te sluiten, met name op mijn werk. Minister Asscher verhoogt mijn bloeddruk en ik denk die van vele collega’s in het onderwijs en alle ziekmeldingen en het bijkomende geregel kost erg veel energie. “Rustig blijven, alles komt goed” is het mantra in mijn hoofd dat vaak al voor 7:00uur ’s ochtends begint (omdat dan het eerste telefoontje komt) en tot 22:00uur ’s avonds doorgaat (omdat dan het laatste telefoontje komt). Dit is gewoon niet te doen, voor geen enkel weldenkend mens. Overdag ben ik bezig met bellen naar de zieken, op zoek naar vervanging, alles administreren, contact met de bedrijfsarts, met invallers, met uitzendbureaus en met part-timers die ik vraag extra te werken. Nauwelijks tijd om te eten of te plassen en mijn thee wordt steeds weer koud. Ondertussen laat het hele melanoom-verhaal mij toch niet echt los. De onzekerheid is hierbij de grootste boosdoener. Ik kan prima doen alsof er niets aan de hand is maar ondertussen weet ik niet wat er in mijn lichaam gebeurt en dat blijft eng. De wetenschap dat de uitzaaiingen vanuit de oorspronkelijke melanoom op mijn voet zich al via de lymfebanen door mijn been in mijn liesklieren genesteld hadden maakt me bang en wantrouwend. Strooi daarbij met nog wat statistiekjes waar ik niet naar wil kijken maar die ik natuurlijk wel gezien heb en niet kan vergeten en het beeld is compleet. Ergens in mijn hoofd zit het stukje angst.
Dan lees ik afgelopen weekend op de facebook-lotgenotengroep een vooraankondiging van Nieuwsuur. Hier zal aandacht worden besteed aan een nieuwe techniek die vergoed gaat worden door de ziektekostenverzekeraars: Dendritische celtherapie. ’s Avonds om 22.00u, ik lig al in bed, kijk ik naar het item, nieuwsgierig. Ik deel de link op facebook en de volgende dag is het ook in alle journaals. Wat een hoopvol nieuws! Patiënten in stadium 3 die in goede conditie zijn en operatief verwijderde uitzaaiingen hebben gehad komen hiervoor in aanmerking. Dat ben ik! Ik herken veel in het filmpje en kijk het wel drie keer. Sandy voegt er nog informatie aan toe vanuit het Radboud. Vanaf het begin laat het me niet los. “Morgen maar even naar het AvL bellen”, zegt Rutger. Ik aarzel:” Ze zullen wel gek gebeld worden”. Alsof dat mij tegen zou houden.. Wat houdt me dan wel tegen? Ik weet het niet precies, maar ik merk wel dat ik gelijk weer in de rol van patiënt kom. Ik ben er in mijn hoofd veel mee bezig en het stukje angst breidt zich uit. En dat terwijl zo’n hoopgevend bericht me juist vertrouwen zou moeten geven! Ik benoem dat wel: zo fijn dat de ontwikkelingen zo snel gaan, dat geeft hoop voor de toekomst! Het lijkt of ik weer even door elkaar geschud wordt, ook al is het dit keer in positieve zin. Veel mensen hebben het nieuws ook gehoord en vragen me ernaar. Ondertussen heb ik nog steeds niet gebeld. Waarom niet? Ik weet het niet. Misschien moet ik nu maar even gaan bellen…
