Zoals de meeste zaken in mijn leven beschouw ik de liesklierdissectie als een uitdaging. Dit klusje gaan we ‘even’ klaren. Zo is het natuurlijk niet, maar het helpt wel om er positief en strijdbaar in te gaan. Daar hoort dan een bepaalde verwachting van progressie bij. Eenmaal thuis uit het ziekenhuis, waar het allemaal voorspoedig verliep, verwacht ik dus dat het iedere dag een beetje beter gaat. Inmiddels ben ik ruim drie weken verder sinds de operatie. Gaat het beter? Nee, eigenlijk niet. Het is eerst veel slechter gegaan en nu is het al een tijdje redelijk stabiel, maar de wond is nog steeds open en er komt regelmatig een grote hoeveelheid seroom uit, netjes opgevangen door het stoma-zakje wat Rutger eens per drie dagen liefdevol verwisselt. Schrik niet, het zakje heeft een tuitje met een dopje, dus kan meerder keren per dag geleegd worden. Door dit zakje heb ik in elk geval nog redelijk wat bewegingsvrijheid, en zo ben ik al bij mijn jarige moeder geweest, heb ik boodschappen gedaan en ben ik zelfs al even in het tuincentrum geweest. Allemaal onder begeleiding, want ik kan niks alleen. Wat ik ook niet kan is naar school, want dat geeft veel te veel infectiegevaar met een open wond. Heel moeilijk, want deze week waren de afscheidsmusicals van ‘mijn’ twee groepen 8. Deze kinderen heb ik 8 jaar lang mee mogen maken en dat niet kunnen afsluiten doet zeer.

Thuis werken met mijn laptop op schoot en met mijn collega’s bellen gaat prima en doe ik dan ook heel veel, want er moet best nog wat gebeuren voor het schooljaar om is. Gelukkig zijn de lijntjes heel kort en heb ik fantastische mensen op school die me er bij blijven betrekken. De bedrijfsarts verwacht dat ik zo’n 3 maanden uit de running zal zijn, maar vindt het prima dat ik ‘enkele uren per week’ thuis aan school werk. Dat het enkele uren per dag zijn vertel ik hem maar niet, maar weet hij stiekem allang. Over een weekje is het vakantie en worden het -zoals altijd in de vakantie- enkele uren per week. Zo langzamerhand gaan mensen het vragen: “gaat het al wat beter?” Oh, wat wil ik dan graag ja zeggen. Het lijkt ook wel of mensen het verwachten, het gaat vást snel beter. Nou lieverds, nog even niet, het blijft voorlopig zo. Ik laat het los en leef met de dag (Ja, echt!). Heb je ergens nog een kilo geduld over, of een blik, stuur het naar mij, dat mag via mail of de post, of je mag het komen brengen.

Totdat ik weer mag gaan opbouwen scharrel ik in en om het huis, en geef ik geld uit door via internet te shoppen, je moet wat. Daarnaast geniet ik vooral van kleine en grote geluksmomentjes: Jur die voor ons kookt, Arja die het -zoals altijd- gezellig maakt. Joop en Iris die mij een behandeling komen geven, zelf hun behandeltafel en dekentjes en heel veel liefde meenemen. Marcia en Fred die hun trouwdag gewoon bij ons in de tuin komen vieren, compleet met sushi. Rutger die pannenkoeken bakt, en appeltaart, en nog veel meer. Marijn die de tuin onkruid-vrij maakt. Samen met Lot Netflixen en een rondje met de hondjes. Een handgeschreven brief van Thea. De geruisloze supersnel geïnstalleerde airco. Ik ben dankbaar. Nu nog geduldig!

Facebook Comments Box