Het terras voor het ontbijt ligt half in de zon, half in de schaduw. Ernaast kun je ook onder de bomen zitten, een romantisch plekje, maar voor nu nog te fris. Het is pas kwart over negen maar we gaan vast zitten, want de Spaanse ontbijtservice is hier supervriendelijk maar bijzonder traag. Geeft niets, wij onthaasten! De “green tea with mint” en de verse sinaasappelsap komt eraan. Het belooft een schitterend mooie dag te worden. Weeronline geeft het cijfer 10, de lucht is strakblauw en het zal nu zo’n 21 graden zijn. Heel veel in de zon gaan we niet, mijn lichaam heeft duidelijk genoeg zon gehad voor de rest van mijn leven en Rutger is altijd al meer van de schaduw. Door de dag heen pakken we toch genoeg stralen dus we smeren met factor 30 en 50. Het wordt iedere dag warmer nu, en naar ik hoor in Nederland ook. Fijn voor als we terug komen. We plannen gelijk een barbecue. De mensen naast ons waren vorig jaar voor het eerst en vertellen hoe ze betoverd werden door het eiland. Hoe ze alles los konden laten. Dat is de juiste omschrijving en dat is wat Ibiza zo bijzonder maakt. Het gevoel van ultieme ontspanning dat je overvalt zodra je hier bent. De eerste keer is de verrassing het grootst maar ook nu we voor de derde keer hier zijn is het weer zo fijn. We slapen goed en lang en brengen de dagen door met het zoeken naar leuke oude en nieuwe plekjes. Lekker touren over het eiland en overal koffie, bier, vers sinaasappelsap en natuurlijk sangria uitproberen. De drie boeken die ik van de boekenbonnen van school heb gekocht zijn al uit, heerlijk!
We hebben onze hardloopspullen bij ons. Tegen beter weten in? Irene heeft gezegd dat ik alles weer op mag pakken als de wond dicht is. Hij is bijna dicht. Rutger heeft fysiek enorm veel last gehad van de afgelopen tijd, zijn lichaam reageert heftig op stress, maar ook hij voelt zich weer beter. Zullen we dan maar een stukje? Op maandagochtend trekken we onze hardloopspulletjes aan en wandelen het kiezelpad af naar de weg. Ik voel mijn lies trekken, van mijn voet heb ik geen last. We lopen de weg op en beginnen heel rustig met joggen. Precies 150 meter verder stop ik ermee. Dit gaat niet. Tranen van frustratie. Ik weet wat velen zullen zeggen (of alleen denken): het is nog maar zo kort geleden! wees blij dat je weer redelijk normaal kunt lopen! Hardlopen hoeft toch ook helemaal niet? dit moet je nog helemaal niet willen… Het is moeilijk om uit te leggen waarom dit zo belangrijk voor me is, ik kan alleen maar voelen dat mijn lijf heel graag wil. Mijn voet houdt zich trouwens prima, het is mijn lies die het niet doet. Er zit een verdikking en het lijkt of die op een zenuw of een spier zit. Daardoor loop ik ook niet gelijkmatig. We gaan douchen, ontbijten en daarna weer op stap met de auto. Ik geniet van ieder moment, nog meer dan anders. Het prachtige eiland met al haar baaitjes, de vriendelijke mensen en de relaxte sfeer doen ons beiden goed. Kunnen we hiermee verwerken wat er de afgelopen tijd allemaal gebeurd is? Vandaag niet, onze gedachten zijn bij mijn zus, die nu geopereerd wordt. ’s Avonds in Santa Gertrudis heb ik haar even aan de telefoon, alles is voorspoedig gegaan, ze mag naar huis!
We raken na het ontbijt vandaag in gesprek met andere gasten. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en maakt daarmee keuzes. In dit kleine complex zit ook een gezin met een jong meisje van een jaar of elf, waarvan haar haar net weer begint te groeien. Ik zie haar in het zwembad springen samen met de andere kinderen. Spelen, genieten, leven. Ze is een mooi voorbeeld van hoe het moet.
