Het 35-jarig bestaan van de Pius X wordt goed gevierd. De lustrumcommissie pakt uit en organiseert allerlei geweldige activiteiten. Een feestje vieren kun je wel aan onze OR overlaten! Ik geniet en de toch al korte week vliegt om. Er is weinig tijd om Rutger te missen, tot het weekend, dan slaat het gemis dubbel en dwars toe. Ineens is er rust en stilte en heel weinig wifi. Ik kan mijn verhalen niet kwijt en voel mijn energieniveau tot een nulpunt dalen. Ik ga ’s ochtends wel sporten, maar dat stelt weinig voor. Gelukkig heeft Monique wel tijd om lekker even mee te gaan naar het bos, dat laadt me weer een beetje op. Wandelen en kletsen over alles en niets. De zondag is een echte rustdag, beetje huishouden en met de hond wandelen en even langs mijn ouders, verder heb ik ook nergens zin in. Volgens mij heb ik nu al een plaatsvervangende jetlag. Ik kan niet wachten tot dinsdag!
Maandag haal ik de tape er weer af omdat ik de volgende dag naar de fysio zal gaan. Tot mijn verbazing zie ik de banen zeker een centimeter dik in mijn been staan. Dan pas zie ik dat mijn voet ook weer helemaal dik is. Ik snap niet goed hoe en waarom. Nu juist weer te weinig gedaan? Het blijft moeilijk in te schatten. Maandagavond ga ik samen met Lotte naar de sportschool voor een poweryoga-les. Erg goed voor ons, maar zoals Madeleine zegt: twister voor gevorderden met de kleuren héél ver uit elkaar. Moeilijk! Mijn stabiliteit is ver te zoeken. Fijn om Maaike weer te zien en af te stemmen over mijn lesjes. Binnenkort ga ik de zaterdagles weer oppakken, yes! Dinsdagochtend ga ik weer naar de fysio en ik haal Rutger van de trein. Eindelijk weer thuis! Snel door naar het werk want de dinsdag blijft druk. Op een dag als deze is 70% werken echt niet mogelijk. Pas na 18.00u vertrek ik weer richting huis, na een enerverende dag. Nu, samen op de bank met de laptop op schoot en de hond tussen ons in, is het weer een beetje zoals het hoort te zijn. Rutger moet nog even wakker blijven om zijn jetlag geen kans te geven maar we gaan het zeker niet laat maken vanavond.
Veel mensen vragen nog steeds belangstellend hoe het nu met me gaat. Oprecht kan ik dan zeggen dat het heel goed gaat. Voor velen staat dit synoniem aan genezen zijn. Natuurlijk wil ik dat zelf ook het allerliefst, en vergeet ik graag dat ik eigenlijk nog steeds een patiënt ben, ook al gebeurt er nu voorlopig even niets. De kans dat er over een tijdje een uitzaaiing gevonden wordt is groot en het gevoel dat daarmee gepaard gaat is dubbel. Aan de ene kant wil ik daar niet steeds mee bezig zijn, aan de andere kant wil ik ook mijn kop niet in het zand steken en reëel blijven. Ondertussen gaat het leven verder en is nog steeds iedere dag een mooie dag. Andere mensen vragen zich ook niet dagelijks af of ze er over vijf jaar nog zullen zijn. Ik dwing mezelf me dat niet af te vragen en leer steeds beter om in het moment te leven en niet te ver vooruit te kijken. Zeker niet vijf jaar vooruit. Eerst maar eens tot de volgende controle, die in de zomervakantie zal zijn. Ook gaan mijn zus en ik op 8 juni een dagje naar Amsterdam voor familiair onderzoek. Mijn sprookje is absoluut in rustig vaarwater gekomen maar kabbelt nog wel even door. Voor de geïnteresseerden foto’s van mijn linkervoet van begin tot nu.
