Ik ben benieuwd of ik het volhoud: de dag zo bewust beleven. Genieten van ieder moment. Elke dag blij naar mijn werk gaan. Het klinkt bijna ongeloofwaardig maar het voelt wel zo. Enige nuance is wel op zijn plaats. Ik heb de leukste baan van de wereld maar natuurlijk is niet álles leuk. Als de gymzaal en de douches voor de zoveelste keer niet zijn schoon gemaakt, of als ik door de waan van de dag te weinig tijd heb om écht met mensen te praten. Mensen die dat ook verdienen en nodig hebben. Dan baal ik even, maar het voelt wel anders dan eerst. Hoe anders dan? Ja, dat vraag ik mezelf ook af, ik kan het niet goed uitleggen. En ik vraag me af of het zo blijft, dat dit mijn nieuwe norm is. Of dat ik over een tijdje weer verval in mijn gewone vrolijke stresserige zelf. Ik ga het zien. Het bevalt me overigens best. “Mañana”, prioriteiten stellen, mijn R op het relativiteitsmetertje is opgeschoven. Aart kan trots op me zijn!
Ja, het is een cliché maar zo’n diagnose krijgen doet iets met je. Het doet ook iets met de mensen om me heen. Zelfs met de mensen om me heen die niet direct tot mijn inner circle behoren. De huisartsen in de omgeving van Zoetermeer hebben de afgelopen weken iets meer rare plekjes moeten beoordelen schat ik zo. Afgelopen maandag was ik jarig en mijn behoefte aan ‘gewoon’ in combinatie met de maandag leek me genoeg reden om het niet al te uitgebreid te vieren. Ik heb gemerkt dat niet iedereen dat met me eens was en ontving een bizar aantal hartverwarmende felicitaties (Lief! dankjewel!). Ik ervaar maandag nog eens extra hoeveel lieve mensen er met me begaan zijn en dat geeft heel veel positieve energie.
Ik merk ook hoe vaak ik ‘even sta te praten’. Staan is namelijk nog steeds een probleem. Hierbij ervaar ik echt een fysieke beperking, ik voel mijn been vollopen als ik te lang stil sta. Als ik dinsdag (drukke dinsdag) na een lange werkdag sta te koken wordt mijn been ineens weer behoorlijk dik. Lopen gaat echter steeds beter, zowel buiten als op de loopband. Gelukkig maar, want onze vakantie naar Oostenrijk komt dichterbij en daar wil ik de bergen in! De komende weken wordt het dus oefenen op de loopband met helling, steeds verder uitbouwend. Fietsen gaat buitengewoon goed, ik heb dan helemaal nergens last van en daarom ga ik zaterdag mijn 1e lesje weer geven. Ik ben er dan op de dag af 3 maanden uit geweest. Op 5 maart gaf ik mijn laatste les, de dag voor de CPC. Op 4 juni wordt weer mijn eerste. Ik verwacht een aantal gelegenheidsfietsers en heb er heel veel zin in!
Woensdag 8 juni gaan zus en ik een ‘dagje Amsterdam’ doen en maken we een begin met het familiair onderzoek. Gedeelde smart is halve smart en carpoolen is milieubewust maar natuurlijk vooral gezellig! Toen ik aan de afsprakenmevrouw aan de telefoon vroeg of we de afspraak gelijktijdig konden hebben vroeg ze wel drie keer of mijn zus dat wel goed vond. Mijn zus vindt het goed, maar we krijgen geen korting en het duurt ook niet minder lang. Nou ja, dan maken we het zelf wel gezellig. We hebben al een hele stamboom en vragenlijsten en toestemmingsverklaringen ingevuld. Mooi dat dat allemaal digitaal kan. Strak geregeld bij het AvL. Op de site kan ik ook met mijn digid inloggen in mijn eigen dossier. Hier zie ik dat de patholoog van het AvL alles herbeoordeeld heeft en dat er wel wat nuanceverschillen zitten in de beoordeling. Zo is mij verteld dat mijn melanoom 3mm dik was en in mijn dossier staat 2,8mm. Het is maar een miniem verschil maar gevoelsmatig groot, want hierdoor val ik qua statistieken net in een andere (gunstigere) categorie als je praat over levenskansen! Verder vooral veel ingewikkelde medische taal, maar toch vind ik het wel prettig dat alles open is, toch die controle he, kennelijk heb ik dat toch nodig. Morgen weer oefenen in loslaten…
