Ze is drie. Nog zo klein. “Het doet zo’n pijn, papa”. Haar vader vraagt waar het dan pijn doet. In haar been, zegt ze. Oh nee, in haar buik. Of toch in haar hoofd. Ze weet het niet, het doet gewoon zo’n pijn. Maandag begraven we haar mama Stephanie. Haar mama wilde geen afscheid nemen, was er nog niet klaar voor en bleef zich zo lang mogelijk verzetten tegen het onvermijdelijke. Als een superwoman, Xena the warrior princess, bleef zij het leven omarmen. Een jaar geleden maakten Rick en Rutger foto’s van een prachtige dag, de bruiloft van haar papa en mama. Ik herinner mij een foto waarbij Stephanie stilletjes een traantje wegpinkt bij de ceremonie. Al genoeg meegemaakt, maar ook nog zoveel hoop voor de toekomst. Maandag maken de mannen opnieuw foto’s van een ceremonie. Dan zullen alle aanwezigen hun tranen laten vloeien. Dit afscheid is onverteerbaar. De pijn ontoelaatbaar. Nog één keer een blik op dat prachtig mooie mens en dan sluit de kist, waarbij de kleine meid de laatste schroef, in de vorm van een zelf ingekleurde prachtige vlinder, op de kist zal draaien. Want ze is al groot. Ze is drie.
