Pasen wordt gevierd op de eerste zondag na de eerste volle maan in de lente. Pinksteren valt altijd op de 7e zondag na Pasen, de 49ste dag na Pasen of 50ste dag van Pasen. Het is dus ruim 50 dagen na mijn tweede operatie, de re-excisie. Tijdens de Paasdagen lig ik op de bank met mijn VAC-pomp en kan ik vrijwel niets. Tijdens het Pinksterweekend ga ik naar de sportschool en maak ik weer wandelingen met de hond in het bos. Wat een verschil! Zaterdag heb ik al even gekeken of ik mijn spinningschoenen eigenlijk wel aan krijg want woensdag wil ik mee gaan doen met de les die ik normaalgesproken zelf geef. Vandaag probeer ik de instructeursfiets weer eens uit. Hij doet het nog, en ik ook! Can’t stop the feeling van Justin Timberlake ondersteunt mijn traptempo en mijn hartslagbandje geeft een percentage tussen de 65 en de 80%. Heerlijk! Na dertig minuten op mijn metertje stop ik ermee, hoewel ik best nog even door had gekund, maar ik ben verstandig! (jaja, rústig aan!) Het enige wat moeilijk gaat is losklikken, maar dat zal wel gewoon even wennen zijn. Na het fietsen doe ik nog wat krachtoefeningen maar train ik ook vooral weer mijn stembanden. Ik kom zoveel mensen tegen die willen weten hoe het met me gaat, en ik vertel het graag. Vooral omdat ik me goed voel natuurlijk, dat praat toch een stuk makkelijker. Ik vind het ontzettend leuk om te merken dat ik door mijn blog behoorlijk wat mensen inspireer op allerlei gebied. Ook al was dat niet in eerste instantie de intentie van mijn schrijven, het is een mooie bijvangst.
Na de sportschool rijd ik door naar school om alles klaar te maken voor de studiedag morgen. Ik moet namelijk eerst om 8.30u naar de wondpoli, en kan dus niet vroeg op school zijn. Rutger vertrekt morgenochtend om 5.45u richting New York, waar Siobhan haar graduation heeft. (trots!) Ik zal dus alleen naar Irene gaan, en ik ga er ook van uit dat het de laatste keer is. Op een miniscuul plekje na is de wond helemaal dicht dus ik verwacht dat ze er niet veel meer aan hoeft te doen. Als ik klaar ben op school is Rutger ook klaar met werken en wandelen we samen door het bos. We gaan elkaar erg missen volgende week, vooral omdat de afgelopen periode erg intensief was. Als je zo op elkaar aangewezen bent en zoveel meemaakt in korte tijd is het extra moeilijk om elkaar weer los te laten. Gelukkig is het maar voor een weekje. Fijn om nu nog even rustig door het bos te wandelen en samen te zijn. Lotte is naar het CHIO voor de prijsuitreiking van de selecties voor verenigingen. Mijn kleine grote meisje reed daar toch maar mooi weer met haar paard! Toen ik daar gisteren vandaan kwam zag ik dat Monique de tekst van “Op een mooie Pinksterdag” had geplaatst op facebook. Dit inspireert me spontaan tot het schrijven van een soort gedicht.
Dat gevoel
Vroeg wakker worden
Zachte lucht
Het nog aarzelend zingen van de vogels
De wetenschap van de extra vrije dag morgen
De gedachte aan het liedje zorgt voor instant weemoed
‘….samen in de zon…’
Wat eens was komt nooit meer
Het nieuwe is ook goed, we gaan verder, en snel
Vandaag denk ik heel even aan wat geweest is
Een klein handje in de mijne
Het grote vertrouwen
De belofte van de zomer
Geen boze buitenwereld
Warmte en lichtheid
Op een mooie Pinksterdag
