Na een heerlijke kerstvakantie met een jaarwisseling op Terschelling die de perfectie nadert laat ik mezelf en mijn naasten al weer snel schrikken omdat er bij de fysio een bobbeltje diep in mijn buik voelbaar is. Na een snelle echo in het AvL blijkt het een verdwaalde en niet opgeloste ingekapselde hechting te zijn. Opluchting! Na de kerstvakantie ga ik weer volledig aan het werk, al wil de bedrijfsarts mij pas per 1 februari 100% beter melden. Die maand oefen ik dan maar voor 100% en..het gaat aanzienlijk beter op alle fronten! Ik krijg meer energie, ben na mijn spinninglesjes niet meer helemaal verrot en kan werk en opleiding al weer een heel stuk beter combineren. Zo langzamerhand krijg ik mijn leven weer terug. Werken, sporten, leuke dingen doen. Voor ik het weet is het al weer tijd voor de volgende controle: 14 maart ga ik door de scan. Twee dagen later mag ik voor fysieke controle en de uitslag van de scan. Sylvia roept ons -zoals altijd keurig op tijd- naar binnen. Ook zoals altijd windt ze er geen doekjes om: de PET-scan is bijna helemaal goed, maar er is wel iets zichtbaar in het halsgebied links. Dat moet een klier zijn die opspeelt. Nu is de grote vraag natuurlijk waarom. Ben ik verkouden? (Nee) Is die klier iets in mijn lijf aan het opruimen? (Kan) of is het een nieuwe uitzaaiing? (Nee toch??) De enige manier om duidelijkheid te krijgen is een echo met eventueel punctie. Daar heb ik nou niet gelijk goede herinneringen aan, de vorige keer dat dit nodig was…

Sylvia probeert te bellen met Radiologie om te kijken of ik vandaag gelijk terecht kan, maar het is druk op die afdeling, ze komt er niet tussen. Dan eerst maar lichamelijk onderzoek. Ze checkt mijn littekens en kijkt op verzoek extra goed naar het nieuw ontstane moedervlekje in de getransplanteerde huid op mijn voet. Gelukkig is dat gewoon pigment en normaal. Mijn been ziet er goed uit, al voelt het ook voor haar duidelijk anders dan mijn andere been. Ze complimenteert mijn fysio, die duidelijk goed werk doet. (Ben nog steeds zo blij met je, Nieke!) Ze vraagt hoe het gaat en eigenlijk ben ik best trots op mijn lichaam. Het gaat goed! Ik werk, sport, studeer. Eigenlijk doe ik alles wat ik voor de operatie ook deed. Ook mentaal voel ik me sterk. Oké, vandaag even niet zo, maar normaalgesproken wel.  We kijken samen naar de beelden van de PET-scan, naar het bestraalde gebied, waar de verbindweefseling goed zichtbaar is, en naar het kleine plekje in mijn hals. Stom plekje, waarom zit je daar? Goed, nog een keer bellen met afdeling Radiologie. Het lukt niet om ze te pakken te krijgen dus we krijgen het advies om zelf langs te gaan voor een afspraak, hopelijk voor vandaag maar in elk geval voor binnen een week. Ook bloedprikken moet nog even.

Bij de afdeling radiologie lukt het niet om vandaag nog een echo te krijgen, het zit overvol. Balen, want nu moet ik wéér terug volgende week en…weer wachten. Na het bloedprikken gaan we, toch wat ontgoocheld, weer richting huis. Rutger is wel gerustgesteld en heeft niet het gevoel dat dat plekje iets kan zijn. Ik heb er minder vertrouwen in, en had erg gehoopt op een soort ‘u-kunt-weer-drie-maanden-vooruit’ garantie. De afspraak bij de dermatoloog in mei en de oncoloog in juni staan al. Zo houdt die rotziekte me toch weer lekker bezig, terwijl ik zo graag met andere dingen bezig ben! Nu maar hopen dat het donderdag een valse start van seizoen 3 blijkt te zijn, deze hoofdrolspeelster is het niet eens met het script!

Facebook Comments Box