Wat hebben we het heerlijk gehad op ons eiland. Veel slapen, veel eten, leuke mensen leren kennen, even alles achter ons laten. De week Ibiza zorgt voor een natuurlijk einde van een nare periode. Als we terug komen in Nederland is het ook hier ineens hoogzomer! Een weekend met een barbecue met lieve vrienden en kinderen en een gezellige moederdag volgt. Het voelt alsof ik zomervakantie heb gehad en ik heb meer dan zin om weer te gaan werken op maandag. Ik twijfel of ik op de fiets naar mijn werk zal gaan maar dat lijkt me toch nog wat te ver gaan, ook omdat ik van plan ben om een afspraak te plannen met dokter Jas en daar kun je soms verrassend snel terecht. Ik wil toch nog even die lies laten checken want ik ben van plan om vanaf deze week mijn beweging op te gaan voeren. Gelukkig heeft iedereen een fijne vakantie gehad en de kinderen staan als vanouds te trappelen bij de deur. Alles weer gewoon! Er is veel te doen want de komende weken moet de groepsverdeling duidelijk worden en dat ei is niet in een uurtje gelegd, aan het werk! Ondertussen bel ik naar de assistente van dokter Jas, ik kan dinsdag om 14.20u komen. Rond een uur of één ga ik even naar het toilet en kijk dan pas voor het eerst naar mijn voet. Oeps…mijn been is ineens enorm dik! Hoe kan dat? Is het de warmte? Doe ik teveel? In het volgende gesprek leg ik mijn been maar weer braaf hoog. Als ik ’s avonds mijn rondje met de hond loop merk ik dat dit wel heel moeizaam gaat, mijn been doet pijn, wordt steeds glanzender rood en warm. Ik bel de huisartsenpost voor advies en moet gelijk langskomen. Marijn brengt me want Rutger is aan het werk. De arts van de huisartsenpost schrikt als ze mijn voet ziet. Zoiets heeft ze duidelijk nog nooit gezien. Ik vind het er zelf heel goed uitzien, ben er wel trots op, en het hele kleine ontstoken plekje stelt echt niks voor. Toch denkt zij eerder aan een ontstekingsreactie dan aan trombose en belt met de SEH. En passant meldt ze dat ik er rekening mee moet houden dat ik moet blijven… Op de Eerste Hulp moeten we lang wachten. Een klein ventje van een jaar of drie wordt gegipst en daar is nogal wat assistentie voor nodig. Als ik later bij gebrek aan ruimte in de gipskamer moet wachten lijkt er wel een gipsen moord gepleegd, het is overal wit. Arm manneke. De SEH-arts beoordeelt mijn been en voet. Haar belangrijkste criterium: klotst het of klotst het niet? Het klotst niet. Geen ontsteking dus, maar ja, wel rood en warm en dik en glanzend. Dus misschien toch trombose? Twijfel. Er wordt bloed geprikt. Inmiddels heeft Rutger Marijn afgelost en is het al tegen tienen. We worden moe en krijgen het koud. We wachten op de uitslag van het bloed om de ontstekingswaarde en de stollingswaarde te beoordelen. Het duurt lang, heel lang. De avonddienst wordt afgelost door de nachtdienst. We zien heel wat klompen, slippers en bedden onder het gordijn door de gang gaan. Om 0.15uur komt de SEH-arts met de uitslagen. De bloedwaarden zijn niet goed, verhoogd. Maar ook weer niet dramatisch. Maar wel genoeg om niet te negeren. Twijfel. Het kan ook gewoon mijn lymfestelsel zijn wat het werken en de warmte niet aan kan. Ik krijg een prik in mijn buik met bloedverdunners en wordt de volgende ochtend om 8.30u verwacht voor een echo om trombose uit te sluiten. Midden in de nacht rijden we door een stil Zoetermeer weer naar huis. Ik voel me boos en ik heb hoofdpijn. Ik wil gewoon werken morgen! Niet weer naar het ziekenhuis. Geen patiënt zijn. Geen sterkte meer horen. Gewoon mijn leven weer leven. Het mag kennelijk nog niet… Na een heel kort en onrustig nachtje staan we weer vroeg op. Weer naar het ziekenhuis. De radiologe sluit trombose uit en er wordt overlegd met dokter Jas en een internist. Dokter Jas ziet me toch vanmiddag want dan heb ik de afspraak en mogen we weer die kant op. De SEH-arts, natuurlijk een andere dan die van vannacht (we hebben alle diensten langs zien komen) is een leuke vrouw die van wanten weet. Zij wil nog even met de internist overleggen of er volgende week nog een controle-echo nodig is maar ze kan hem niet bereiken. We hoeven er niet op te wachten gelukkig, ze schrijft mijn 06 nummer op een papieren handdoekje en belt me later. Rutger is nog op tijd voor zijn tandartsafspraak en ik ga thuis werken maar doe eerst even een dutje op de bank. Vreselijk vermoeiend, dat wachten…
Om 14.20u zitten we in de wachtkamer en ook hier wordt ons geduld op de proef gesteld. Pas om kwart voor vier roept dokter Jas ons naar binnen. Hij kijkt naar mijn voet en is gelijk enthousiast. Hij noemt het een optimale samenwerking van zijn expertise en mijn lichaam dat voor een perfecte wondgenezing zorgt. De kleine ontsteking bovenaan blijkt een verdwaalde hechting die hij gelijk verwijdert. Hij verklaart het dikke been doordat ik normaal heel actief ben en veel sport en mijn lichaam en vooral mijn lymfen (waar er twee van verwijderd zijn en wat operatiegebied is) het grote verschil niet kan verwerken. hiervoor krijg ik oedeem-therapie bij een fysiotherapeut die me dan gelijk weer op weg kan helpen met sporten. We praten nog even over mijn beslissing om de operatie voorlopig niet te doen. hij benadrukt dat hij het een goede beslissing vindt die bij me past. Als ik nu zie wat een verwijdering van twee klieren kan doen weet ik dat zeker. Maar weer iets meer met mijn been omhoog en veel afwisselen in lopen, zitten, liggen, staan. Snel naar de fysio en…morgen weer naar school!
