Het is toch al gauw zo’n 25 jaar geleden dat ik je voor het eerst zag. Je bent de beste vriendin van een goede vriendin en dan kom je elkaar zo ongeveer twee keer per jaar tegen. Meestal op feestjes en partijen, een enkele keer op een begrafenis. Hoewel je elkaar alleen dan spreekt weet je toch best veel over het leven van die ander, omdat er met liefde over gesproken wordt. Eigenlijk ken ik je dus vooral door de ogen van A. en dat geeft een heel mooi beeld. Zo pakken we makkelijk bij iedere ontmoeting de draad weer op en vraag je altijd zo lief naar hoe het met mijn ouders gaat, omdat je weet dat daar veel zorgen om zijn. We zien elkaars kinderen opgroeien tot prachtige en zelfstandige mensen. Ik kan me nog een mooie toevallige avond herinneren bij A. Rutger had het toen moeilijk op zijn werk, en we filosofeerden over de toekomst. Toen ik ziek was bleef je op de hoogte en kreeg ik een prachtige kaart van je met een mooie tekst. Vorige week was A. nog hier en vertelde ze dat ze zich enorm verheugde op jullie gezamenlijke vakantie in Frankrijk.
En dan ineens is ook voor jou alles anders. Je voelt je raar, er klopt iets niet. Vlak voor je vakantie ga je samen met je lief even langs de huisartsenpost, gewoon checken voor de zekerheid. Voordat je het weet krijg je een scan en even later een gesprek. Je maakt mee wat ik een paar maanden terug ook meemaakte en je hebt ook dat gevoel: gaat dit over mij? Je stuurt me een berichtje en ik word toegevoegd aan een whatsappgroep, zo blijf ik op de hoogte. Gisteren heb je opnieuw een verpletterend gesprek gehad met slecht nieuws. De artsen zijn keihard in hun communicatie. Misschien moet het wel, ik weet het niet. Te bevatten is het toch niet. Hoewel er bij jou weer iets heel anders aan de hand is weet ik zo goed hoe je je moet voelen. De angst en onzekerheid maakt je radeloos. Ineens geconfronteerd worden met je eigen eindigheid is zoiets moeilijks. Daarbij zijn er veel vragen die om een antwoord schreeuwen, maar je moet wachten. Je legt je lot in de handen van deskundigen en hoopt met heel je hart dat zij weten wat ze moeten doen. Hier in huis brandt de kaars voor jou en zijn onze gedachten bij jou, je lief en je zoon. In gedachten stuur ik energie naar je toe zodat je de kracht hebt om dit pad te bewandelen. Je weet niet waar het heen gaat, waar het uit komt, maar je loopt er, samen met T. Hij houdt je hand vast en vele vrienden lopen steeds een stukje met je mee. Ik ben er graag voor je, als lotgenoot en als vriendin en als voorbeeld dat er veel mogelijk is, al weet ook ik niet wat de toekomst brengt. Laat de liefde om je heen je verwarmen en dragen.
