Ook in deze herfstachtige meivakantie heb ik mijn vaste dinsdagafspraak op de wondpoli. Terwijl het buiten hagelt beoordeelt Irene de progressie van de wond. Het gaat goed! Iedere week zien we een behoorlijke vooruitgang. Iedere dag kan ik een beetje meer. Sinds zondagavond loop ik ook weer de vaste ronde met de hond. Het gaat nog niet heel soepel en die nacht word ik ook een paar keer wakker van een strak gevoel, alsof mijn velletje te strak gespannen staat. Maandagavond gaat het al wat beter en die nacht word ik er al niet meer wakker van (wel van de hoosbuien en de wind!) Irene geeft aan dat mijn voet ook weer moet wennen aan de beweging, en zo voelt het inderdaad ook. Ik mag het lopen gaan uitbouwen tot normale activiteiten en hoera…weer gewone schoenen aan! Ze moeten wel zacht zijn, maar het mag weer! De mepitel is geschiedenis en wordt vervangen door vet gaas. Mijn voet mag niet in de zon, maar daar moet ik sowieso voorzichtig mee zijn, factor 50 staat al klaar. Ik begin voorzichtig over sporten, maar daarvoor moet de wond eerst helemaal dicht zijn. De kans zit erin dat dit na ons Ibiza-avontuur zo is! Voorlopig zien ze me even niet meer terug op de wondpoli en de volgende keer is hopelijk de laatste keer. Toch bijzonder dat als je midden in een proces zit je het idee hebt dat er weinig vooruitgang in zit en dan ineens schiet het toch op!
Als ik thuis kom belt dokter Jas. Oh ja, ik zou nog een uitslag krijgen van de tumormarkers S100. Er was ruim 2 weken geleden al bloed geprikt maar omdat een streekziekenhuis dit op moet sturen naar een gespecialiseerd lab duurt het lang voordat de uitslag binnen is. De uitslag van het bloedprikken in het AvL had ik al na één dag. Beide uitslagen zijn gelukkig goed. We praten nog even over de keuze die ik moet maken en over de wond op mijn voet. Dokter Jas is blij dat ik bij van Akkooi onder behandeling ben, dit wilde hij graag, gelukt!
Nu zit ik in de Big Buddha Tattooshop deze blog te schrijven terwijl mijn stoere zoon zijn tattoo krijgt, het cadeau voor zijn Propedeuse. Het voelt als de volgende stap naar volwassenheid, en ondanks dat ik niets met tatoeages heb ben ik supertrots op hem. Hij zit er relaxed bij en het wordt een mooie tattoo. Aan de overkant van deze zaak zit de fotostudio van Rick en Rutger. De afgelopen dagen is hier een mooi intitiatief tot stand gekomen, dat nog in de kinderschoenen staat: www.wevierenhetleven.nl. 
Ik weet nu een beetje hoe het voelt om patiënt te zijn. Hoe je wereld draait om ziekenhuisbezoeken, uitslagen en wachten. Hoe fijn het is om de gewone dingen (weer) te kunnen doen. Hoe naar het is om als patiënt gezien te worden. Op een bepaalde manier medelijdend, hoe goed bedoeld ook, bekeken te worden. Hoe belangrijk het is als mens te worden gezien. Neergezet te worden. Dat is wat de mannen gaan doen. Bijzondere portretten maken om te laten zien hoe mooi het leven is, en hoe mooi de mens is ondanks alles wat hij of zij mee moet maken.
Eenmaal weer thuis ontvang ik een prachtige plant van mijn vaste woensdagavondspinningclubje. Lief! Vast georganiseerd door Carin en Johan, kan niet missen. Dank jullie wel lieverds! Dat is zo’n beetje het enige dat nog niet gaat: sporten. Maar…dat gaat vast niet lang meer duren! I’ll be back! Dan gaat de telefoon: van Akkooi. De uitslagen van de MRI en de PET-scan waren helemaal goed, zoals verwacht. Geen uitzaaiingen te zien dus of ze zijn er niet, of ze zijn nog zo klein dat ze nog niet zichtbaar zijn. Ik vertel hem dat ik me voorlopig niet wil laten opereren. Hij begrijpt het volledig en vindt het een goede beslissing. Dit betekent dat ik wel onder strenge controle blijf, maar dat er verder voorlopig niets gaat gebeuren. De 1e controle zal pas in juli zijn, omdat mijn lies eerst verder moet herstellen, anders krijgen ze geen goed beeld op de echo. Ik voel hoe de karretjes van de achtbaan rustig uitrollen… ik ben klaar om uit te stappen! We gaan heerlijk genieten op Ibiza, daarna werk en sport weer oppakken en afwachten of er nog een rondje achtbaan komt. Mocht dat zo zijn dan zorg ik in elk geval weer voor een sterk lichaam en een nog sterkere geest, zodat ik ook dan de loopings en kurkentrekkers goed doorsta. We vieren het leven!
