Op maandag 14 maart ben ik op het stafbureau bezig met de toekomst. Ik heb een bijeenkomst met de werkgroep 21st Century Skills. Hoe gaan wij ons onderwijs aanpassen en wat hebben de leerkrachten nodig om onze leerlingen goed toe te rusten voor de toekomst? Dan gaat mijn telefoon. De uitslag is binnen, of ik op gesprek wil komen. Rutger is net begonnen met een nieuwe klus in Dordrecht, het is pas zijn tweede maandag. Hij breekt alles af en komt mijn kant op. Samen gaan we naar de huidpoli, waar de dermatologe er niet omheen draait. Ik denk nog:”die heeft haar gesprekstechnieken goed op orde”. Alsof het niet over mij gaat. Wat een slechte film! Ja, ik had een slechte uitslag verwacht. Die plek zag er echt niet goed uit. Maar al snel praten we over overlevingskansen en percentages en statistieken. Oh mijn god! De Breslow-score geeft aan hoe ernstig het is.
Er moet een re-excisie plaats vinden. Dat betekent dat de wond opnieuw open gemaakt wordt en verder en dieper uitgesneden. Daarnaast moet er gekeken worden of er uitzaaiingen zijn. De dermatologe voelt in mijn lies naar mijn klieren. Ze voelt godzijdank niets opvallends. Ze heeft al een afspraak voor me gemaakt bij de oncologisch chirurg, een spoedje. Donderdag kan ik om 15.00u terecht en wordt alles besproken. Er wordt nogmaals benadrukt dat dit echt slecht nieuws is. Rutger vraagt wat ze daar precies mee bedoelt. “Hier kun je echt aan dood gaan, en als er uitzaaiingen zijn is daar eigenlijk niet zoveel aan te doen.” Ik hoor nog iets over levensverlengende chemo en dan staan we weer buiten. Verbijsterd. We houden elkaar vast. “We gaan dit samen doen lief” zegt Rutger heel rustig tegen me, maar ik zie de paniek in zijn ogen. Wat gebeurt er? Ik heb kanker! Maar ik voel me helemaal niet ziek! Ben nooit ziek! Dit kan toch helemaal niet? Van zo’n vlekje? Ongeloof. Naar huis.
We lichten onze naasten in. Moeten dit even verwerken. ’s Avonds heb ik MR-vergadering. Rutger brengt me erheen en blijft op school. Daar weet nog niemand dat ik de uitslag al heb. Ik vertel het de collega’s en MR-ouders en hou het eventjes niet droog. Maar ik voel wel gelijk dat ik door wil. Gewoon werken, gewoon het formatieplan bespreken. Niet iedereen begrijpt dat, maar de mensen die me echt kennen weten dat mijn prachtige school waar ik zo trots op ben ontzettend belangrijk voor me is. Een groot onderdeel van mijn leven, ik voel me er veilig en thuis.
De volgende ochtend komen al mijn lieve collega’s naar me toe. Ze schrikken en reageren emotioneel op mijn verhaal. Het doet me veel om ze zo te zien. Ik voel hoe belangrijk ze voor me zijn en dat het goed is dat ik er ben. Aan het einde van de middag belt Maaike van de sportschool om te vragen hoe het met me gaat. Lief! Aan het einde van het gesprek zegt ze dat ik me geen zorgen hoef te maken over mijn lesjes. Alles is geregeld. Mijn lessen zijn overgenomen. We leggen neer met de afspraak dat we elkaar snel zien. BAM. Ineens komt het keihard binnen. Voorlopig ben ik uit de running (uit de spinning..uit de step..uit de Zumba..uit de sportschool..uit mijn allergrootste uitlaatklep en hobby en werk) Ik moet heel hard huilen en ga snel naar het personeelstoilet. Denice ziet me gaan en wacht onopvallend nonchalant in de gang op discrete afstand tot ik er weer uit kom. Lief! We knuffelen en praten en ik kom weer een beetje bij. Tijd om naar huis te gaan. Linda ziet me gaan en appt me later: ” zag dat je het gehad had, sterkte!” Lief! Onderweg in de auto bel ik mijn liefste vriendin Monique. Ja ik weet het, ik mag niet bellen in de auto. En dan rij ik ook nog in het autootje van Lotte (bij 40km p/u naar de 5e versnelling) want die heeft een lichte koppeling) Monique luistert en zegt precies de goede dingen. Lief!
Woensdag is een goede dag, lekker druk op het werk met veel afspraken. Lotte brengt me ’s ochtends en legt gelijk de laatste hand aan haar eindscriptie. Ik ben zo trots op haar! Bijna afgestudeerd. Bianca brengt me weer thuis en omdat ik nog niet goed loop ga ik lekker een stukje fietsen met de hond. Fijn, even buiten! ’s Avonds komt Monique me halen en gaan we naar het theater. Dit stond al heel lang gepland (nog een verjaarskado) maar komt nu wel perfect uit! De meiden van Matruschka laten een geweldige voorstelling zien. Even ontspannen, lachen en vergeten. Dankjewel Monique! Ze brengt me thuis en neemt afscheid met de woorden:”Dit krijg je volgend jaar weer voor je verjaardag!” Deal!
Op donderdag werken Linda en ik voornamelijk aan het audit-verslag voor onze cursus en het lukt me best aardig om daarop te focussen. Daarnaast doen we zoals altijd ook nog 1001 andere dingen. Fijn om samen te doen, ben erg blij met Linda. Anita houdt me ondertussen duidelijk een beetje uit de wind en neemt ongevraagd veel werk uit handen. Dat doet ze altijd al, maar nu volgens mij nog een beetje extra. Lief! Om 14.00u ga ik richting huis. Om 14.50u zitten we met klamme handjes in de wachtkamer van dr. Jas…
