Vandaag ben ik voor het eerst sinds lang weer eens echt vrij. Ik werk de ene week 5 en de andere week 4 dagen, maar de afgelopen periode was ik door twee opleidingen tegelijk op vrijdag meestal heel druk. De opleiding waarderend leiderschap is afgerond en de audittraining bijna. Tijd voor een vrije dag! Zoals altijd als ik op vrijdag vrij ben begin ik met een bezoekje aan de sportschool. Dit keer niet om te trainen maar om te socializen terwijl mijn lief een eindje gaat roeien. Zoals ik me thuis voel op de Pius zo voel ik me ook thuis bij Fitpoint. Al meer dan 25 jaar loop ik daar rond en ik hoor dan ook bij het meubilair. En wat een geweldig lieve collega’s heb ik toch. Ze komen allemaal even langs voor een zoen of een knuffel of een aardig woord. Sommigen knuffelen me extra stevig (lief Ben!) omdat ze zelf ook iets vergelijkbaars meemaken. Sommige collega’s zijn in de loop der jaren zoveel meer geworden, Winnie is al jaren echt mijn vriendin. Fijn om even bij haar aan de bar een theetje te doen. Ongevraagd krijg ik mijn lievelingsthee voorgeschoteld. (lief!)
Als Rutger zijn favoriete eiwitshake op heeft moeten we snel gaan want we worden om 10.45u in het ziekenhuis verwacht. Eenmaal daar in de wachtkamer word ik pas echt nerveus, al hebben we beiden heel slecht geslapen vannacht. Door een misverstand loopt Rutger niet met me mee, hij denkt dat ik alleen wil (hoe kan hij dat nu denken..dat gebeurt ons geen tweede keer) en ik tref een erg aardige echografiste die gelijk merkt dat ik erg gespannen ben. Ik hoef mijn schoenen niet uit te doen, dat is makkelijk. Ze vraagt of ik last heb van mijn lies en ik leg uit dat dit niet het geval is, maar dat deze echo wel een heel belangrijke controle is. Ik zal de uitslag maandag pas horen van mijn behandelend arts en vertel haar dat ik enorm opzie tegen het weekend wachten. Ze kijkt, maakt foto’s en meet op. Daarna overlegt ze even met de radioloog om te vragen of ze al wat tegen me mag zeggen. Dit duurt 20 seconden en in die 20 seconden heb ik het zó slecht…! Ik lig op de tafel en focus me op mijn ademhaling anders ga ik bibberen, maar ik zweet tegelijkertijd. Daar is ze weer, de uitslag is niet officieel maar…ze zag helemaal niets bijzonders!
Na het voelen van de liezen door de dermatologe en het visueel checken via de echo zijn de eerste anti-uitzaaingstapjes genomen en kunnen we naar de belangrijkste: het sentinel node-onderzoek oftewel de schildwachtklierprocedure.
Rutger wacht op me in de gang, verwacht geen uitslag maar die kan ik hem toch geven: niets te zien! Ik moet even gaan zitten in de centrale hal van het ziekenhuis. Wat een spanning..het komt er allemaal even uit. Ik was zó bang dat het allemaal al veel te ver zou zijn.. Ook al voel ik me doorgaans sterk en positief, er zijn momenten waarin er doemscenario’s langs komen die ik hier liever niet beschrijf. Snel vergeten, het staat 1-0 zoals Lotte even later aan de telefoon zegt. Of we hebben een tegendoelpunt gemaakt, zoals lieve Siobhan daarna door de telefoon roept.
Tijd voor de lunch, dat moet namelijk van de baas van Lotte. Hij stuurt haa
r naar huis omdat het nu geen tijd is om te werken. Lief! Gezellig even naar Bagels&Beans. Lopen gaat aardig vandaag, dus we lopen ook nog even naar de Primark om ziekenhuisklaar te zijn; lang leven de joggingbroeken en dikke sokken! De zomermode hangt er al…kijk eens, leuke dingen voor op Ibiza! Even wegdromen en me verheugen en er gewoon vanuit gaan dat we gaan, eind april! En natuurlijk ook iets gekocht, ben een vrouw toch?
Terug naar het ziekenhuis (we halen het maar nét, oeps, shoppen is leuker) voor het pré-operatieve spreekuur. Lotte gaat gezellig met me mee. We worden gelijk geroepen door een mevrouw van de planning: “Mevrouw te Braak ik ben al vanaf 12uur met u bezig! U moet naar Gouda donderdag! U mag hier niet weg voordat alles geregeld is.” Hiermee krijg ik nog een keer bevestigd dat ik door mag voor de sentinel node en de echo dus goed was. “Dus je bent blij dat je voor een onderzoek mag, gek he, wel fijn!” zegt de mevrouw van de planning, ze begrijpt me precies! Door naar de kamertjes van de apothekersassistente (nee, ik gebruik helemaal geen medicijnen), de doktersassistente (nee ik ben nergens allergisch voor) en de narcotiseur. (ja ik wil graag een ruggenprik, check)
Terwijl we van kamertje naar kamertje gaan komt de lieve mevrouw van de planning mijn afspraak brengen voor donderdag. Yes, ik moet er om 13.00u zijn, dan kan ik ’s ochtend gewoon de Paasviering in de kerk doen. Ik wil zo graag alles gewoon door laten gaan dus als het even kan doen we dat ook gewoon, en het kan!
Het was een enerverend dagje, maar ik ga toch nog even naar de Albert Heijn om boodschapjes te doen. Bij de zelfscan krijg ik controle en omdat ik 5 goede controles heb gaat het meisje even een doosje bonbons voor me halen. Ik sta te wachten en als ze terugkomt kan ik mijn bon niet vinden om het poortje mee te openen. Het meisje opent het poortje voor me, geen probleem. Ik loop rustig naar de auto en denk…bon..ik had helemaal geen bon! ik heb gewoon helemaal niet afgerekend! Ben gewoon weggelopen zonder te betalen. Dus ik hobbel weer terug om toch nog maar even af te rekenen. Toch niet helemaal erbij met mijn hoofd. Rutger heeft een pagina voor me gemaakt met een mooi logo (lief!) zodat ik alles van me af kan schrijven. ’s Avonds gaat het begin van het sprookje online. Het weekend kan beginnen!
