Ken je ze? Die films waarin zoveel rare dingen gebeuren dat je denkt dat de regisseur een overprikkelde fantasie heeft? Dubbele moorden en drie huwelijken en dan is ook nog die ene nicht eigenlijk het kind van je vader. Van die dingen. Wij zitten ook in zo’n film, maar dan echt. Mijn zus heeft naar aanleiding van mijn verhaal een verwijzing naar de dermatoloog gekregen. Vorige week zijn hier drie plekjes weggehaald. Eén op haar voorhoofd, één op haar rug en één op haar oorlel. De plekjes zagen er op zich onschuldig uit dus het was meer voor de zekerheid. Vandaag ging ze terug om de hechtingen te laten verwijderen, even onder schooltijd, oh ja en voor de uitslag…
Rond twee uur gaan Lotte en ik verjaardagsboodschappen doen, want morgen is ze jarig en we vieren het leven! In de auto gaat mijn telefoon. Mijn zus. De uitslag van één van de plekjes is niet goed. Ook een melanoom. Ongeloof. Verbijstering. Paniek. Dit kan toch helemaal niet? Het is toch zo. Het melanoom op haar oor is 2mm dik. Ze wordt direct verwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek. Station ‘gewoon ziekenhuis’ slaan ze over in verband met mijn geschiedenis en die van mijn moeder. Want dat dit toeval is, is moeilijk te geloven. Als we bij haar zijn belt het AvL al, ze zijn bezig om alles in te plannen: intake, gesprek met de arts, echo van het halsgebied. Later wordt ze teruggebeld, ze kan morgen al terecht. Bizar, mijn zus die zo met me meeleeft moet nu nog eerder naar het AvL dan ik. Ik ga morgen onder de PET-scan en de MRI terwijl er van haar longfoto’s en een echo gemaakt worden. We hebben het ook al over erfelijkheidsonderzoek voor onze drie prachtige kinderen die er verslagen bij zitten. Anne, Lotte, Marijn zullen allemaal nagekeken worden, maar dat komt later. Nu kunnen we elkaar alleen maar heel vaak en goed vast houden met weinig woorden en veel tranen. Hoop houden en positief zijn is nu even heel moeilijk. Ik voel nu hoe het is als het iemand treft die je lief is en dat is minstens zo erg. Ik zie het verdriet van mijn moeder om haar twee kinderen en dat doet pijn. Dit is teveel, maar we moeten er toch doorheen. Met elkaar.
