Bijzondere en emotionele dagen blijven elkaar opvolgen, de laatste tijd gelukkig in positieve zin! De -wederom- drukke dinsdag begint dit keer al om 5.00u, als de wekker gaat. Ik doe maar één oog open maar Rutger springt eruit, hij heeft een vliegtuig te halen. Om 5.45u nemen we afscheid van elkaar, zomaar een week ertussen uit tijdens de wittebroodsweken kan natuurlijk eigenlijk niet, maar vooruit, voor Siobhan heb ik het over. Terwijl Siobhan, Peter, Nicole, Leo en Rutger boarden zit ik bij de wondpoli. Irene haalt alsnog een hechting eruit en maakt de wond daarbij een stukje open zodat het vuil eruit kan. Dit zal zich in 2 a 3 dagen herstellen en dan is het klaar! Ik hoef dan ook niet meer terug te komen! Ik heb al van alle kanten gehoord dat de transplantatie goed gelukt is en dat vind ik zelf ook. Toch heb ik me niet gerealiseerd dat het vaak veel minder goed lukt. Dat vertellen ze ook niet van te voren. Mijn wondgenezing is volgens het boekje gegaan en dat is wel heel fijn!
Even na negen uur ben ik op school waar de studiedag net is geopend door Linda. Ik kan in één keer door en we hebben een goede dag met elkaar. Tussen de middag belt Marijn met de uitslag van zijn verwijderde moedervlekje: niets aan de hand! We gingen daar wel vanuit maar wilden het heel graag zeker weten! De studiedag duurt tot 17.00u maar ik vertrek alweer om 16.00u richting de bedrijfsarts. Eenmaal onderweg slaan de zenuwen toe. Tot 16.00u ging alles achter elkaar door en was ik druk met alles en iedereen. Nu zit ik alleen in de auto onderweg naar mijn afspraak om 16.30u en ik weet dat ook mijn zus onderweg is naar haar afspraak van 16.30u. Wat gaat ze te horen krijgen? Ik denk terug aan mijn uitslag en voel de verslagenheid van het moment. Het voelt als allesbepalend. Schoon of niet? De bedrijfsarts staat in de deuropening op me te wachten terwijl ik door de lange gang naar zijn kamer loop. Ik probeer zo goed mogelijk te lopen maar hij ziet natuurlijk toch dat dat nog niet heel soepel gaat. “Lange gang he?” De bedrijfsarts is lief en bezorgd, vraagt naar mijn energieniveau en mijn mentale staat. Zijn beiden wel goed vind ik! Werken gaat ook goed, lopen nog niet zo best en vooral staan is een probleem. Hij wil dat ik nog wat meer tijd neem voor verder herstel. We ‘onderhandelen’ over 70% of 80% arbeidsgeschikt maar het wordt toch 70%. Prima, nog even niet voluit. Over een maand zien we elkaar en zal het naar verwachting weer 100% zijn, daar gaan we voor! Weer in de lange gang pak ik mijn telefoon, een gemiste oproep van mijn zus. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik moet de lift in maar bel toch. Alles is goed! Tien klieren weggehaald en helemaal niets in gevonden, helemaal schoon! Wat een enorme opluchting, ik ben zo blij en dankbaar dat het voor haar hier nu stopt. Verder herstellen en dan mag ze er eigenlijk wel vanuit gaan dat het hierbij blijft.
Woensdagochtend mag ik samen met de burgemeester de lustrumweek openen. Heerlijk om alle kinderen en heel veel ouders op het plein te zien staan. Dit soort momenten maakt me altijd erg trots en vandaag geniet ik er extra van. Daarna sluit ik aan bij het directeurenoverleg en zie ik al mijn collega-directeuren weer, ook heel fijn! ’s Middags ga ik naar de fysio terwijl Siobhan zich in New York klaar maakt voor graduation day! Ik had er graag bij geweest maar gezien de omstandigheden is het beter dat ik hier ben. In gedachten ben ik echter daar en ik vind het heerlijk om Rutger nog even te spreken en wat foto’s doorgestuurd te krijgen. Op afstand ben ik trots op mijn prachtige en superslimme liefdochter die gewoon haar master in New York heeft gehaald!
Mijn gewone ritme op woensdag: vroeg en licht eten, omkleden, wandelen met de hond en dan naar de spinning! Ashwin geeft altijd goed les en ik zit gezellig naast Carin. Het gaat prima, valt me helemaal niet tegen. Ik geniet van iedere zweetdruppel en vooral ook weer van alle sociale contacten. Gewoon weer even met Sabine kletsen, zoals het hoort op woensdag. Mooi om zo de dag af te sluiten en als ik erover nadenk is er maar heel weinig wat niet goed is. Ik tel mijn zegeningen.
